[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

Bergoglio Jorge, argentyński duchowny rzymskokatolicki, jezuita, arcybiskup metropolita Buenos Aires, papież Franciszek od 2013 roku.

Gorbaczow Michaił, radziecki polityk, sekretarz Generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (1985–1991), przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1988–1990). Pierwszy i jedyny prezydent ZSRR (1990–1991). Laureat Pokojowej Nagrody Nobla (1990).

Wodziczko Adam, polski biolog botanik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.

Mąż świadka historii - Józefy Krośnickiej. W czasie II wojny więzień obozu pracy w Lubece. Po wojnie objął posadę zarządcy państwowego majątku (Państwowe Nieruchomości Ziemskie). Oskarżony o wywołanie pożaru w budynku należącym do pałacu, trafił do więzienia. Po wyjściu z więzienia został dyrektorem Zakładu Rolnego we wsi Sobowidza.

Handelsman Marceli, historyk: mediewista, historyk dziejów nowożytnych i najnowszych, metodolog historii członek Polskiej Akademii Umiejętności, dyrektor Archiwum Akt Dawnych w Warszawie (1918-1919), redaktor Przeglądu Historycznego (1918-1939).

Manteuffel Tadeusz, historyk mediawista, twórca i pierwszy dyrektor Instytutu Historii PAN, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego (1950–1953), profesor nadzwyczajny oraz kierownik Instytutu Historycznego UW (1945). Dziekanem i prorektorem na UW. Dyrektor Instytutu Historii PAN (1953). Podczas wojny pracownik Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej.

Osoba wymieniona w relacji.

Bogun Grzegorz, stolarz artystyczny.

Osoba duchowna wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba duchowna wymieniona w relacji świadka historii.

Kierownik szkoły w Myszkowicach przed II wojną światową.

W czasie wojny zaangażowana w działalność konspiracyjną.

funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa, inspektor KW MO w Białej Podlaskiej (1976-78), inspektor KW MO Białystok (1981-89).

ur. 14 września 1947, zm. 19 października 1984; duchowny rzymskokatolicki, kapelan NSZZ „Solidarność” w Warszawie (1980–1984), zamordowany przez funkcjonariuszy SB.

Po ukończeniu szkoły powszechnej dołączył do gimnazjum Edwarda Rontalera. W 1932 roku, podczas okresu nauki w gimnazjum zmarł jego ojciec co poskutkowało przerwaniem nauki przez młodego Stefana. Jego pierwsze kontakty ze środowiskami komunistycznymi nastąpiły w 1934 roku, kiedy to wstąpił w szeregi Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Idee te wpłynęły na niego tak mocno, że w 1937 roku wyjechał do Hiszpanii walczyć wojskami generała Franco. Dołączył do XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. Wieści o jego odwadze i wojennych "czynach" szybko się rozchodziły i trafiły do André Marty'ego, który postanowił wcielić go do swojego oddziału dbającego o czystość ideologiczną oddziałów. Po zakończeniu działań w Hiszpanii został zatrzymany przez francuską żandarmerię jako element wyjątkowo niebezpieczny. Na przełomie lat 1940/1941 uciekł z obozu w Gurs i udał się do Paryża. W 1942 roku został przemycony do Warszawy. W sierpniu 1942 już jako Grzegorz Korczyński, udał się na Lubelszczyznę, by tam zając się ożywieniem działalności Gwardii Ludowej w okolicach Kraśnika. Nie wsławił się w tym okresie żadną spektakularną akcją poza dręczeniem okolicznej ludności, od lokalnych działaczy PPR dostał nawet wyrok śmierci, którego nie wykonano, za to skończyło się to krwawą wendettą. Z powodu narastających konfliktów z innymi, lokalnymi dowódcami GL w 1943 roku został odwołany do Warszawy, a zastąpił go Mieczysław Moczar. W 1945 roku pracował już jako członek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W tym samym roku został wysłany na Lubelszczyznę by zająć się likwidacją resztek podziemia niepodległościowego co czynił z właściwym sobie okrucieństwem. W 1946 roku został wiceministrem bezpieczeństwa publicznego, kierował pracami wyjaśniającymi pogrom kielecki, tak aby przypadkiem nie zostały skierowane na tor wyjaśniający właściwie tę sprawę. W 1947 roku uzyskał stopień generała. Po przejęciu władzy przez Bieruta jego kariera znacząco wyhamowała. 21 maja 1950 roku został aresztowany i uwięziony za „udział w grupie prawicowo-nacjonalistycznej organizującej spisek kontrrewolucyjny”. W 1954 roku skazano go na dożywocie, z którego uniewinniono go w 1956 roku. W 1965 roku zrehabilitowany, zasiadł na stanowisku wiceministra obrony narodowej. Zbrodnią, która przechyliła szalę na jego niekorzyść była masakra na wybrzeżu w grudniu 1970 roku, której przewodził. Bilans 45 ofiar sprawił, że w kraju zmieniła się władza, a sam Korczyński utracił swoje stanowiska i przywileje. W 1971 roku wysłano go na stanowisko ambasadora w Algierii, gdzie dokonał żywota.

Urodzona jako szlachcianka, córka hrabiego Lanckorońskiego i Małgorzaty von Lichnowsky. Edukację swoją rozpoczęła w Wiedniu, tamże obroniła doktorat z historii sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim. Habilitację otrzymała na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie pracą o kościele Il Gesu w Rzymie. Od 1933 roku przejęła obowiązki po zmarłym ojcu i zajęła się zarządzaniem dobrami rodzinnymi. Z tego okresu została zapamiętana jako: "skromna i dobra Pani, która do kościoła chodziła piechotą" (ze wspomnień Mieczysława Patera). Podczas wojny obawiając się aresztowania przez NKWD przeniosła się na ziemie okupowane przez Niemcy gdzie wstąpiła w szeregi konspiracji (ZWZ, AK). Działała też w jawnych strukturach czyli w Krajowej Radzie Opiekuńczej. Aresztowana w Stanisławowie, gdzie skonfrontowała się z Hansem Kruegerem. Stamtąd trafiła do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, który opuściła dopiero po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Po II wojnie światowej zamieszkała w Rzymie gdzie była jednym z założycieli Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. W 1967 roku założyła Fundację Lanckorońskich z Brzezia. Wielokrotnie odznaczana za swoje zasługi na polach zarówno działalności społecznej, naukowej jak i patriotycznej.

Prezydent Ukrainy: 5 grudnia 1991 – 19 lipca 1994

Aktorstwem parał się już od dzieciństwa, kiedy to w wieku 10 lat zadebiutował jako statysta w Teatrze Polskim w Warszawie w sztuce "Chory z urojenia" Moliera. Związany był zresztą z tym przybytkiem aż do śmierci w 1978 roku. Stopniowo nabierał doświadczenia, najpierw biorąc udział w amatorskich przedstawieniach dla dzieci, a następnie po zdaniu egzaminów w Państwowym Instytucie Sztuki zasilił trupę "Płomyka" i "Płomyczka". Do wybuchu II wojny światowej związany był także z teatrami: Malickiej, Ateneum i teatrem w Sosnowcu. W czasie drugiej wojny światowej więziony w słynnym "Pawiaku", następnie przeniesiony do Sachsenhausen i kolejno do Dachau. Po uwolnieniu z obozu wrócił do Warszawy gdzie został członkiem AK, a także brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po upadku Powstania trafił do oflagu II D Gross-Born. Następnie występował w teatrze odwiedzającym polskich jeńców na terenie III Rzeszy. Po wojnie związany z teatrami: Nowym w latach 1947–49, Narodowym (1949–54), Współczesnym (1954–68) i Polskim w latach 1968–1978. Znany także z wielu ról filmowych i serialowych. Po śmierci pochowano go na Cmentarzu na Powązkach w alei zasłużonych.

Były przewodniczący Dzielnicowej Rady Narodowej Śródmieście.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Osoba występująca w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, kolejarz.

Pracownik Ośrodka "Pamięć i Przyszłość"

ur. 1944-06-24, zm. 2021-03-25; polski matematyk, polityk i samorządowiec, nauczyciel akademicki, marszałek województwa dolnośląskiego w latach 1999–2001

absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, działacz niezależnego samorządu studenckiego na UWr.; w latach 1990-2002 radny we Wrocławiu; w latach 1998-2001 przewodniczący wrocławskiej rady miejskiej, w latach 2001-2011 wiceprezydent Wrocławia; senator RP; wojewoda dolnośląski od 2019 r.

dziennikarka amerykańsko-polska

dominikanin, teolog i historyk, wicedyrektor Dominikańskiego Instytutu Historycznego w Krakowie

Urodzony 7 marca 1939 r., doktor historii, działacz opozycji demokratycznej. W 1989 r. przewodniczący Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Rok później obiją funkcję Dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, którą pełni do dziś.

Urodzony 12 stycznia 1946 r. w Świebodowie, polski kolaż szosowy, dwukrotny wicemistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz dwunastokrotny mistrz Polski. Poseł na Sejm PRL IX kadencji, prezes Polskiego Związku Kolarskiego.
Karierę zaczął w LZS Milicz, w trakcie służby wojskowej startował z klubu "Radomiak". W latach 1968 - 1978 zawodnik wrocławskiego klubu kolarskiego Dolmelu.
W 1973 r. zdobył złoty medal na Mistrzostwach Świata w wyścigu indywidualnym. Dwukrotny srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich (Monachium - 1972; Montreal 1976).
W latach 2010-2011 był prezesem Polskiego Związku Kolarskiego.
Zmarł 1 lutego 2021 r. w Radomiu.

filologa, reżysera, menadżera związanego z wrocławskimi teatrami. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych reżyserował spektalke w Teatrze Współczesnym i Wędrującym.

1987 r. -Dyrektor Organizacyjny Międzynarodowego Festiwalu Teatru Otwartego we Wrocławiu.

189 - 1993 - Dyrektor Organizacyjny Międzynarodowego Festiwalu Polskich
Sztuk Współczesnych.

1999 - 2004 Dyrektor Teatru Telewizji, 1997 - 2002 Prezes Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów, 2003 - 2005 Wiceprezes Unii Polskich Teatrów.

Urodzony 9 października 1921 r. w Radomsku zmarł 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu. Poeta, dramaturg i prozaik polski.
W latach 1943-1944 walczył w oddziałach partyzanckich AK.

Debiutował w 1947 r. tomem poetyckim Niepokój. W 1968 r. zamieszkał we Wrocławiu. Doktor honoris causan (Wrocław, Katowice, Opole, Kraków); honorowy obywatel Wrocławia, Gliwic i Karpacza.

Absolwentka Wydziału Piosenki w warszawskiej Państwowej Średniej Szkole Muzycznej F. Chopina, w 1984 r. zdobyła I nagrodę wrocławskiego V Przeglądu Aktorskiego i Grand Prix opolskiego Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki. W swojej karierze czterokrotnie otrzymywała Grand Prix opolskiego Festiwalu Polskiej Piosenki.

Aktorka, reżyserka, absolwentka Wydziału Aktorskiego i Reżyserskiego Dramatu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Popularność przyniosła jej inscenizacja spektaklu Jordan Moiry Buffini i Anny Reynolds w Teatrze Powszechnym w 1996 r.

W latach 2004 - 2007 związana była z Teatrem Współczesnym w Warszawie.

ur. 1923-07-04 w Warszawie, zm. 2007-12-09; polityk, prawnik, publicysta; dziennikarz tygodnika "Dziś i Jutro"; w latach 1950-1953 redaktor naczelny "Słowa Powszechnego"; w latach 1965-1969 oraz 1980-1985 poseł na Sejm PRL; w latach 1979-1982 przewodniczący Stowarzyszenia "PAX"; w latach 1981-1982 członek Rady Państwa, jako jedyny sprzeciwił się zatwierdzeniu uchwały o wprowadzeniu stanu wojennego i dekratu o stanie wojennym; w latach 1989-1991 senator; prezes Związku Sybiraków od 1989 r.

Osoba występująca w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Osoba wymieniona w relacji swiadka historii, zesłaniec na Syberię.

Dyrektor Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu.

W elektrociepłowniach wrocławskich pracował od 1958 roku. Był m.in. zastępcą dyrektora zakładu, dyrektorem i prezesem, a od 2002 roku zajmował funkcję wiceprezesa zarządu. Z wykształcenia był inżynierem elektrykiem, absolwentem Politechniki Wrocławskiej. Działał na rzecz rozwoju energetyki polskiej m.in. jako przewodniczący Zespołu ds. Restrukturyzacji i Prywatyzacji Podsektora Elektrociepłowniczego powołanego przez Ministra Przemysłu i Handlu i jako członek Grupy Roboczej ds. Restrukturyzacji Energetyki.

polski polityk i inżynier, profesor nauk technicznych. W latach 1997–2001 Prezes Rady Ministrów, w latach 2009–2012 przewodniczący Parlamentu Europejskiego

absolwent Politechniki Wrocławskiej, działacz AWS; w 1997 r. pełnomocnik wojewody wrocławskiego ds. usuwania skutków powodzi; w latach 1998-2001 wojewoda wrocławski/dolnośląski

Urodzony 8 sierpnia 1934 r. w Zamarskach, zmarł 27 marca 2015 r.
Elektrochemik, zastępca dyrektora Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1974-1981. Kierownik Zespołu Elektrochemii i Termodynamiki Stopionych Soli, kierownik Zakładu Dydaktycznego Chemii Fizycznej.
Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1956-1960 asystent, 1960 - 1963 starszy asystent, 1963-1968 adiunkt, 1968, docent.
Tytuł doktorski otrzymał w 1963 r., habilitację za pracę "Szereg SEM chlorków metali w stopionym chlorowodorku dwumetyloaminy." otrzymał w 1968 r. Profesorem został w 1974 r.

Irena Rzeszkowska, ur. 19 sierpnia 1925 r. w Białymstoku, zm. 16 stycznia 2001 r. we Wrocławiu.
W latach 1960-2000 była kierowniczką Teatru Zielona Latarnia. Prezes Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru, współtwórczyni Wrocławskich Spotkań Teatru Jednego Aktora.

ur. 31.01.1953 r. we Wrocławiu, zm. 15.11.2021 r. we Wrocławiu. Od czasów szkoły podstawowej był fotografem amatorem. Od drugiej połowy lat 70. XX wieku pracował dorywczo jako fotograf zakładowy w Zakładach Zmechanizowanych Sprzętu Domowego "Polar" Od lat 70. XX wieku pracował w Operze Wrocławskiej, gdzie był wiolonczelistą. Z własnej inicjatywy dokumentował fotograficznie życie wrocławskiej Opery.

Wrocławski profesor, chemik, specjalista w dziedzinie chemii organicznej. Przed wojną był adiunktem na Politechnice Lwowskiej. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia z misją budowy szkolnictwa wyższego jako pracownik Delegatury Ministerstwa Oświaty. Związał się z Politechniką Wrocławską i Uniwersytetem Wrocławskim, a od 1969 roku był członkiem Państwowej Akademii Nauk. W swojej karierze był także przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Budynek zaprojektowany przez Krystynę i Mariana Barskich w latach 1969 - 1969, ukończony w 1971 r. 10 kondygnacyjny budynek główny wraz z 3 kondygnacyjnym laboratorium oraz 2 kondygnacyjnym audytorium. Wnętrza budynku wykończone były drewnem. Budynki utrzymane w odcieniach bieli i szarości. Elewacja budynku głównego jest pokryta aluminiową okładziną.

wrocławski fotoreporter

Mieczysław Pater (1 marca 1927 – 3 lipca 2017) polski nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych, historyk. Specjalizował się w historii Śląska, Niemiec, a także historii Polski i powszechnej XIX i XX wieku. Urodził się w Buczałach w obwodzie lwowskim, do wybuchu wojny zdołał ukończyć 6 klas szkoły powszechnej. 13 czerwca 1944 wraz z ojcem przyjeżdżają do Miejsca Piastowego k. Krosna gdzie po zdaniu eksternistycznych egzaminów mógł kontynuować naukę na poziomie szkoły średniej w krośnieńskim Gimnazjum i Liceum Humanistycznym. Jako miejsce studiów wybrał Wrocław ze względu na przeprowadzkę rodziców do Dziewkowic na Opolszczyźnie. Z początku chciał studiować socjologię, jednak 20 IX 1949 został przyjęty na historię. Mieczysław Pater podczas swoich studiów miał okazję uczyć się od prawdziwych mistrzów, takich jak: Władysław Czapliński, Stefan Inglot czy Henryk Wereszycki. Studia zakończył obroną pracy magisterskiej pt.: Burżuazja pruska wobec powstania styczniowego 1863, choć od września 1953 był już pracownikiem Katedry Historii Powszechnej na stanowisku asystenta. W latach 1956 awansował na starszego asystenta i funkcję tę sprawował do 1961 roku, kiedy to 3 marca obronił doktorat pracą: Katolicki ruch polityczny na Śląsku 1848-1871. Następnie awansował na etat adiunkta i dołączył Katedry Historii Polski i Powszechnej XIX w. 26 listopada 1969 roku odbyło się jego kolokwium habilitacyjne na podstawie rozprawy: Ruch polski na Górnym Śląsku w latach 1879-1893. 13 września 1979 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 13 września 1981 aż do emerytury sprawował funkcję kierownika Zakładu Historii Śląska. W czasie wydarzeń z 1985 roku, kontroli, oceny działalności i blokowania awansu dyrektora Instytutu Historycznego Adama Galosa, Mieczysław Pater stanął w obronie przełożonego i złożył swoją rezygnację. Wypowiedzenie jednak nie zostało przyjęte, a za namową rektora i prof. Zbigniewa Kwaśnego przejął obowiązki dyrektora, które sprawował do 31 sierpnia 1987 roku. Od 7 maja 1986 do 1 kwietnia 1988 roku przewodził Resortowemu Programowi Badań Podstawowych „Przeobrażenia społeczne i narodowe na Śląsku” RPBP III 36. 1 Listopada 1991 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1993-1996 pełnił po raz drugi funkcję dyrektora Instytutu Historycznego. 1 stycznia 1998 roku przeszedł na emeryturę, nadal jednak pozostając w bliskich stosunkach z wrocławskim Instytutem Historycznym. Mieczysław Pater zmarł 3 lipca 2017 we Wrocławiu. Wśród jego najważniejszych publikacji znajdują się: Polskie postawy narodowe na Śląsku w XIX wieku (cz. I 1992, cz. II 1993), Polskie dążenia narodowe na Górnym Śląsku 1891-1914 (1998), Historia Uniwersytetu Wrocławskiego do 1918 (1997), Duchowieństwo katolickie wobec spraw polskich na Górnym Śląsku 1891-1914 (2004), oraz wiele innych, w tym wiele tomów poezji wraz z pokaźną ilością rozważań natury filozoficzno-religijnej. Podczas swojej kariery naukowej Mieczysław Pater zgromadził wiele nagród między innymi: kilkakrotnie Nagrodą Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego, wielokrotnie Nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego, został także oznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Urodził się w Skarżysku Kamiennej w 1919 r., na rok przed wybuchem II wojny światowej zdał maturę. Przyjęty na Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie nie rozpoczął wówczas studiów bowiem został powołany do wojska. Służbę wojskową odbył w artylerii, a gdy miał już wrócić do cywila nastał… 1 września 1939 r. Tadeusz Sulima walczył w kampanii wrześniowej, w której – broniąc Warszawy – został ranny. Po wyleczeniu powrócił do rodzinnej miejscowości i od razu włączył się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej. Niestety, w roku 1942 został aresztowany, a przez kolejne lata przebywał w aż czterech obozach koncentracyjnych, których same tylko nazwy do dziś budzą grozę: Auschwitz-Birkenau, Gross-Rosen, Sachsenhausen i Buchenwald. Dane mu było jednak przeżyć. Po wojnie związał swoje losy z Wrocławiem. Był wśród pierwszego rocznika studentów Politechniki Wrocławskiej, którzy rozpoczęli swoją naukę jeszcze w 1945 r. Był to początek kariery naukowej, uwieńczonej tytułem profesorskim. Jednocześnie prof. Tadeusz Sulima działał czynnie w Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, w Związku Inwalidów Wojennych oraz innych organizacjach zrzeszających kombatantów i ofiary II wojny światowej.
Maszynopis wspomnień prof. Tadeusza Sulimy znajduje się w Archiwum Ośrodka „Pamięć i Przyszłość” we Wrocławiu. Krótki biogram Profesora znaleźć można w pracy poświęconej dziejom Okręgu Dolnośląskiego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych.

ur. 07-06-1933 zm. 01-04-2021. Pilot szybowcowy, samolotowy, balonowy, motolotniowy i paralotniowy. Twórca i kierownik Zakładu Sportów Lotniczych przy AWF Wrocław

pisarz, scenarzysta, polityk, uczestnik Powstania Warszawskiego, więzień niemieckiego KL Sachsenhausen

Hugo Dionizy Steinhaus ( urodzony w 1887r w Jaśle- zm. w 1972 we Wrocławiu), matematyk, prof. Uniwersytetu Jana Kazimierza i Uniwersytetu Wrocławskiego. Współtwórca lwowskiej szkoły analizy funkcjonalnej oraz wrocławskiej szkoły teorii prawdopodobieństwa i zastosowań matematyki. Jesienią 1945r przybył do Wrocławia , gdzie stał się jednym z twórców wrocławskiego środowiska naukowego.