Historyk oświaty, profesor nadzwyczajny (1973), dyrektor Instytutu Pedagogiki Uuniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987), działacz opozycji w PRL, jedna z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu (od 1957), zaangażowana w pomoc Komitetowi Obrony Robotników (od 1976), oraz Studenckiemu Komitetowi Solidarności we Wrocławiu (od 1977), jedna z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (1978), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1989).

Sztark Witold, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, podczas wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku artylerii polowej Legionów, podczas kampanii wrześniowej dowódca 18 pułku artylerii lekkiej , po wojnie pracujący w zawodzie nauczyciela, kawaler Order Virtuti Militari.

Paderewski Ignacy, kompozytor, pianista, działacz niepodległościowy, Prezydent Ministrów (18 stycznia 1919 - 27 listopada 1919), Minister spraw zagranicznych (16 stycznia 1919 - 9 grudnia 1919), Przewodniczący Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (9 grudnia 1939 - 24 czerwca 1941)

Skotnicki Mieczysław ps. Głóg, działacz podziemia niepodległościowego, żołnierz Armii Krajowej, w akcji "Burza" dowódca placówki Tyczyn, członek Biura Informacji i Propagandy Inspektoratu Rzeszów AK, redaktor pism konspiracyjnych, działacz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, działacz kombatancki w ramach Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, wieloletni prezes Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Tyczynie, major Wojska Polskiego.

Polski reżyser, aktor kabaretowy, twórca "Piwnicy pod Baranami". Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, był synem podpułkownika kawalerii - Mariana Skrzyneckiego. Podczas wojny rozdzielony ze swoją rodziną. Po wojnie wraz z matką trafił do Łodzi, gdzie rozpoczął swoją edukację wyższą na tamtejszej Wyższej Szkole Ekonomicznej, którą jednak szybko zamienił na Państwową Szkołę Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 1951 roku osiedlił się na krakowskim osiedlu Nowej Huty. W Krakowie równocześnie stawiał swe pierwsze kroki jako animator kultury, a także studiował pod okiem Karola Estreichera historię sztuki. W 1956 roku ustanowił swe najważniejsze dzieło, czyli powołanie do życia klubu artystycznego w piwnicy pałacu "Pod Baranami", który wkrótce stał się wręcz kultowym miejscem spotkań do którego schodziła się cała śmietanka artystyczna Krakowa. Grał również w filmach, tworzył do nich scenariusze, a także zajmował się organizacją niespotykanych do tej pory imprez, takich jak inscenizacje historyczne (hołd pruski, przysięga Tadeusza Kościuszki). Zmarł po zmaganiach z chorobą, pochowany został na Rakowickim Cmentarzu w Krakowie.

Polski aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. Związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Warszawie, na której ukończył aktorstwo w 1951 roku, a wydział reżyserski w 1956 roku. Politycznie związany z ruchami robotniczymi, PPR, ZMP, a w 1948 roku wstąpił w szeregi PZPR. Był dyrektorem wielu teatrów, w Opolu, Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Następnie związany z Teatrem Polskim w Warszawie i kolejno z Teatrem Polskim we Wrocławiu. W 1972 roku został kierownikiem artystycznym Teatru im. Juliusza Słowackiego. W latach 1983-1990 pełnił funkcję dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie. Współpracował również z Teatrem Telewizji. Pracował również jako pedagog, związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie i w Warszawie. Zmarł 13 kwietnia w Warszawie, pochowany został na Powązkach.

Polski polityk, działacz komunistyczny. Podczas wojny wywieziony do Rosengart, do Niemiec na roboty przymusowe. W 1946 wstąpił do PZPR. W latach 1945-1950 prowadził życie zwyczajnego chłopa i robotnika. W 1950 roku rozpoczął studia na Wojewódzkiej Szkole Partyjnej we Wrocławiu co przełożyło się na jego awans w 1952 roku na stanowisko kierownika wydziału w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Złotoryi. W latach 1954-56 był słuchaczem Centralnej Szkoły Partyjnej przy KC PZPR. Kolejne dwa lata spędził na stanowisku pierwszego sekretarza Komitetu Powiatowego PZPR w Jeleniej Górze. W 1960 pełnił funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej we Wrocławiu, kolejno w latach 1960–1963 był sekretarzem organizacyjnym wrocławskiego Komitetu Wojewódzkiego. 1963-71 to lata kiedy pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR we Wrocławiu. 1964-71 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1965–1972 pełnił funkcję posła na Sejm IV i V kadencji.

Początki działalności poszczególnych komórek składowych instytutu sięgają 1956 roku. W 1966 roku doszło do połączenia Zakładu Fizyko-Chemicznego Badań Strukturalnych PAN i Zakładu Niskich Temperatur Instytutu Fizyki PAN. W 1984 roku dołączono do niego także Zakład Petrochemii Instytutu Chemii Organicznej PAN. Składa się z sześciu działów:
-Niskich Temperatur i Nadprzewodnictwa,
-Teorii Materii Skondensowanej,
-Badań Magnetyków,
-Spektroskopii Optycznej,
-Badań Strukturalnych,
-Chemii Nanomateriałów i Katalizy.

Kierownictwo Instytutu na przestrzeni lat:
Włodzimierz Trzebiatowski (1966–1974)
Bohdan Staliński (1975–83 r.)
Jan Klamut (1984–92 r.), (1999–2002 r.)
Józef Sznajd (1993–98 r.), (2003–10 r.)
Andrzej Jeżowski (od 2011 r.)

Polityk, w czasie II wojny światowej - członek Armii Krajowej, zajmował się dywersją. Gimnazjum ukończył za pomocą nauki na tajnych kompletach w Łańcucie. Następnie w 1946 roku zdał maturę w Leżajsku, a kolejno ukończył wydział agrotechniczny Uniwersytetu Poznańskiego. Wierny działacz PZPR, następca Bolesława Iwaszkiewicza na stanowisku przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, funkcję tę sprawował od dnia 9 czerwca 1969 do 6 grudnia 1972 roku. Pełnił także funkcję konsula Polski w Czechosłowacji.

Dr med. Marek Nieder (1912-1963) uzyskał dyplom lekarza we Lwowie w 1936 r., a stopień doktora medycyny we Wrocławiu w 1949 r. na podstawie pracy "O posiewach krwi w powolnym zapaleniu wsierdzia". Pracował w III Klinice Chorób Wewnętrznych, później jako ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu im. Rydygiera. Prowadził ćwiczenia z interny ze studentami, jako wolontariusz rozpocząłem pod jego kierunkiem pracę w Klinice prof. Szczeklika.

Wrocławscy bliźniacy-bokserzy pochodzący ze Lwowa. Obaj walczyli w kategorii wagowej muszej jak również koguciej. Wśród największych sukcesów sportowych Artura należy wymienić: dwukrotny tytuł wicemistrza olimpijskiego z Tokio (1964) i Meksyku (1968), a także cztery tytuły mistrza Polski z lat 1962, 1963, 1965 i 1966. Zbigniew z kolei był trzykrotnym mistrzem Polski w latach 1959, 1961 i 1964. Przez większą część kariery reprezentowali obaj barwy Gwardii Wrocław, a po jej zakończeniu pracowali w szeregach Milicji Obywatelskiej jako nauczyciele wychowania fizycznego.

Polonista, historyk sztuki, bibliotekarz. Pierwsze kroki w edukacji ponadpodstawowej stawiał w Gimnazjum Męskim w Sanoku. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1927 rozpoczął pracę w Bibliotece Ossolińskich jeszcze we Lwowie, a po zakończeniu II wojny światowej podróżował wraz z nią do Wrocławia. W 1951 roku został mianowany pierwszym Dyrektorem Ossolineum we Wrocławiu. Związany z Uniwersytetem Wrocławskim od 1958 jako wykładowca. Publicysta "Sobótki", "Kwartalnika Historycznego", współpracował z Wrocławskim Towarzystwem Naukowym. Pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca.

Podczas II wojny światowej zmuszony do pracy przymusowej w parowozowni w Łazach. 12 lipca 1951 roku wstąpił do wojska, służbę pełnił w 73 Pułku Zmechanizowanym w Gubiniem a rozpoczął ją już jako podporucznik. Podczas pełnienia służby reprezentował swoją jednostkę w strzelectwie sportowym z pistoletu szybkostrzelnego. W 1960 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie rozpoczął studia w stopniu kapitana na wrocławskiej AWF. Jego największy sukces sportowy na arenie międzynarodowej to dwukrotne zdobycie złota olimpijskiego (Meksyk 1968 i w 1972 roku w Monachium). Na arenie europejskiej w 1965 roku w Bukareszcie także osiągnął najwyższą lokatę w konkurencji pistoletu z centralnym zapłonem. Na krajowym podwórku nie miał sobie w swojej konkurencji równych zdobywając tytuł mistrza polski 23 razy.

Urodził się w Kodymie, w okolicach Odessy. Maturę zdał w 1933 roku w Dubnie. Edukację na poziomie wyższym kontynuował w Warszawie, jednak bez większych sukcesów. Najwięcej czasu spędzał w Mokotowskim Aeroklubie, w którym ukończył kurs szybowcowy i przysposobienie obronne. W 1935 roku wstąpił do armii i od razu trafił na szkolenie do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W 1936 roku dostał się do upragnionej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 1 października 1938 roku został mianowany podporucznikiem. Przed wybuchem II wojny światowej stacjonował w Toruniu gdzie należał do 4 pułku lotniczego. Podczas kampanii wrześniowej był wyróżniającym się pilotem, notując najwięcej samodzielnych i zespołowych zestrzeleń. Brał udział w bitwie o Anglię notując świtne wyniki, sam został zestrzelony i musiał salwowac się ucieczką z płonącego samolotu. Na początku 1941 roku został przeniesony do polskiego dywizjony 306. Przesiadł się z Hawkera Hurricane'a do myśliwca Spitfire i latał od tej pory podczas działań nad Europą Zachodnią. W lutym 1943 roku przeniósł się do Polskiego Zespołu Myśliwskiego prowadzącego działania nad Północną Afryką. W kwietniu 1944 roku przejął dowództwo nad polskim Skrzydłem Myśliwskim nr 133 i wraz z nim brał udział w działaniach D-Day i później ofensywy. Podczas wojny naliczono mu 18 i 11/12 trafienia co stawiało go w rzędzie z najlepszymi pilotami alianckimi. Do kraju powrócił w 1947 roku, trafił od razu do armii gdzie rozpoczął służbę jako instruktor techniki piltorażu. W 1948 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. W "procesie kiblowym" skazano go w 1950 roku na karę śmierci. Przez ponad rok siedział w celi oczekując na wykonanie wyroku, kiedy to 24 stycznia 1951 roku Bierut postanowił ułaskawić go. 11 kwietnia 1956 roku nastąpiła rewizja wyroku, Skalski został wypuszczony na wolność 20 kwietnia i wypłacono mu odszkodowanie. Po rehabilitacji powrócił do wojska w stopniu majora, a następnie w 1957 awansował na podpułkownika i zajmował się głównie administracją. 10 kwietnia 1972 roku przeniósł się do rezerwy. W 1968 roku w stopniu pułkownika został mianowany sekretarzem generalnym Aeroklubu PRL. Po zakończeniu wojskowej kariery udzielał się w ZBOWiDzie. Próbował przystąpić do polityki w 1991 roku z ramienia Samoobrony. Zmarł w 2004 roku, pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Polski sportowiec - lekkoatleta. Mistrz Europy podczas turnieju w Budapeszcie w biegu na 400 metrów, oraz w biegu przez płotki na 400 metrów z 1966 roku. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zajął 4 miejsce w sztafecie 4 x 400 m. Podczas Mistrzostw Europy w Atenach w 1969 był zdobywcą brązowego medalu w biegu na 400 m, a podczas Halowych Mistrzostw Europy w Wiedniu zajął drugie miejsce w sztafecie 4 x 2 okrążenia. Na krajowym podwórku był dwukrotnie Mistrzem Polski w biegu na 400 m. w 1966 roku oraz 1969. W swojej karierze sportowej reprezentował barwy dwóch klubów: Górnika Wałbrzych i Śląska Wrocław. Obecnie jest działaczem sportowym i pełni funkcję prezesa LKS Górnika Wałbrzych.

Jedno z najstarszych przedsiębiorstw Informatycznych w Polsce. Powołane do życia w ramach "sieci" na podstawie uchwały nr 18/64 w sprawie rozwoju elektronicznej techniki obliczeniowej. Stworzyło podwaliny pod jedne z pierwszych komercyjnych przedsiębiorstw korzystających z najnowocześniejszej technologii informatycznych. Do 1980 roku składało się na nią ponad 50 jednostek rozsianych po całym kraju. Wrocławski oddział był pierwszy, a powstał 1 grudnia 1964 roku. Od 1 stycznia 1971 roku wszystkie jednostki były podległe Krajowemu Biuro Informatyki.

Urodził się w dobrze sytuowanej rodzinie 2 stycznia 1890 roku. Uczęszczał do szkoły średniej w Kielcach, następnie wybrał medycynę jako swój kierunek kształcenia, a jego Alma Mater stał się Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, choć studia ukończył dopiero zakończeniu konfliktu 1014-1918. Podczas I wojny światowej walczył w Polskiej Organizacji Wojskowej, pełnił także funkcję adiutanta samego Józefa Piłsudskiego. Zaangażowany w prace społeczne, zajmował się harcerstwem. W 1925 roku przeniósł się do Bydgoszczy gdzie służył jako lekarz wojskowy dla 2 pułku lotniczego w Bydgoszczy. Przeniesiony następnie do Twierdzy Brzeskiej, gdzie ponownie pełnił funkcję lekarza wojskowego. Dwukrotnie żonaty, ojciec łącznie pięciorga dzieci (4 córki i syn). W 1938 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z rąk generała Sławoja-Składkowskiego. Podczas II wojny światowej odbywał służbę w Szpitalu Wojskowym w Twierdzy Brześć nad Bugiem. Wywieziony do obozu w Starobielsku, figuruje na liście wywozowej 358/3489 , choć list z 5 marca 1940 do córki podpisano jako wysłany z Kozielska. Zamordowany w Charkowie strzałem w tył głowy przez funkcjonariusza NKWD.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Starobielsku, obecnie ukraińskim miasteczku położonym w obwodzie ługańskim. Obóz był zlokalizowany w zabudowaniach klasztornych. Osadzeni w obozie byli w większości wyżsi oficerowie Wojska Polskiego. Około połowy więźniów stanowili obrońcy Lwowa. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Mordów na jeńcach z Kozielska dokonano w lasku w okolicy Charkowa.

Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.

Urodzony w 1883 roku w Kępnie, niemiecki architekt. Z Maxem Bergiem współpracował przy budowie Hali Stulecia. Specjalizował się głównie w budynkach użyteczności publicznej i obiektach sportowo-rekreacyjnych. Do dziś podziwiać możemy na przykład Bramę Maratońską na Stadionie Olimpijskim, Stację transformatorową przy ul. Pułaskiego we Wrocławiu czy Bramę główną terenów wystawowych, obecnie główne wejście do wrocławskiego Zoo.Zmarł w 1960 roku w Hanowerze.

Budynek, który powstał na podstawie projektu Hansa Poelziga w latach 1912-1913. Zbudowany został w celu ekspozycyjnym na potrzeby historycznej Wystawy Stulecia. Realizacją projektu zajęła się firma Schlesische Beton Baugesellschaft, a na dziedzińcu umieszczono posąg Ateny autorstwa Roberta Bednorza, niestety posąg nie dotrwał do dnia dzisiejszego. W okresie międzywojennym pawilon pełnił funkcję wystawienniczą. Podczas II wojny światowej nie został zniszczony. W 1948 roku stanowił jedną z części Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie przez krótki okres 1951-1953 mieścił w jednej z kopuł planetarium. W latach 1953-2009 wewnątrz pawilonu mieściła się Wytwórnia Filmów Fabularnych. Od 2009 roku budynek przejęło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, gdzie po długim i kompleksowym remoncie umieszczona została siedziba Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Hans Poelzig urodził się w 1869 roku w Berlinie, był architektem reprezentującym styl modernizmu. Był członkiem, a przez pewien czas przewodniczącym niemieckiego werkbundu (Der Deutsche Werkbund). Pracował z Dreźnie, Wrocławiu i okolicach oraz w Berlinie, choć u schyłku życia przygotowywał się do wyjazdu do Turcji. Jest projektantem słynnego wrocławskiego Pawilonu Czterech Kopuł i domu Handlowego przy ulicy Ofiar Oświęcimskich. Zmarł w Berlinie w 1936 roku.

Zamek wraz z parkiem tworzą kompleks parkowo-pałacowy. Pierwsze wzmianki o budowli w tym miejscu pochodzą z 1132 roku, w swojej prawie 900-letniej historii był wielokrotnie niszczony, odbudowywany i przebudowany. Swoją dzisiejszą formę zawdzięcza odbudowie w latach 1959–1963 kiedy to opuszczony i spalony zamek postanowiony zabezpieczyć i przeznaczyć na potrzeby lokalnego domu kultury. Do rejestru zabytków wpisany został w 1962 roku, a ostatnim remontem była naprawa elewacji w 1995 roku. Obecnie pałac mieści siedzibę Centrum Kultury "Zamek".

Urodził się w polskiej rodzinie w Moskwie. Po zakończeniu wojny wraz z rodziną przyjechali do Warszawy. Po krótkim epizodzie na Warszawskiej ASP, przeniósł się na Wydział Sztuki Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, na którym edukację zakończył w 1939 roku. Swój debiut sceniczny zaliczył w 1939 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. Podczas II Wojny Światowej grał w Wilnie w Teatrze na Pohulance, potem w Wileńskim Polskim Teatrze Dramatycznym. Koniec wojny zastał go w Białymstoku gdzie grał do końca sezonu 1944/45. Od 1945 do 1949 mieszkał w Łodzi gdzie był aktorem Teatru Kameralnego Domu Wojska Polskiego, następnie po zmianie nazwy przez teatr na Współczesny, przeniósł się do Warszawy, gdzie występowali do 1955 roku. W latach 1955–56 i 1958–60 był aktorem Teatru Syrena, 1956–57 Teatru Narodowego, 1960–66 Teatru Ateneum, 1966–71 Teatru Klasycznego i w latach 1971–78 Teatru Rozmaitości. Największą sławę przyniosły mu role w filmach "Skarb" i "Zakazane Piosenki". Podczas swojej kariery zdobył wiele nagród i odznaczeń, z których wymienić należy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi.

Polski reżyser i scenarzysta, w 1956 roku został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Jako reżyser debiutował w 1961 roku z filmem "Historia żółtej ciżemki". W latach 1976-80 współpracował z zespołem filmowym "Iluzjon", w latach 1988-91 związany był z zespołem filmowym "Kadr". W 1967 roku powstała pierwsza część jego największego dzieła: "Sami Swoi", razem z drugą i trzecią stworzyły legendarną trylogię. W swoim dorobku ma takie tytuły jak: "Droga" (1973), "Wielki Szu" (1982) czy "Rozmowy kontrolowane" (1991). Podczas swojej kariery był wielokrotnie nagradzany zarówno odznaczeniami państwowymi, jak i nagrodami filmowymi między innymi: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Platynowe Lwy zdobyte podczas 39 Festiwalu Filmowego w Gdyni.

Polski matematyk i polityk. W 1928 roku ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego. 1925-34 Pracował w katedrze mechaniki teoretycznej i katedrze geometrii analitycznej, gdzie pełnił funkcję asystenta. Po wojnie przyjechał do Wrocławia gdzie zajmował się organizacją polskiego szkolnictwa po wojnie. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora Politechniki Wrocławskiej, a w 1957 roku został jej prorektorem. Równolegle z pracą naukową, pełnił również funkcje publiczne. Kolejno w latach 1946-54 był przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, w latach 1954-58 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej, od 1958 do 1969 roku sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia, czyli stanowiska "gospodarza miasta" wprowadzonego zamiast funkcji prezydenta. Okres pomiędzy 1960, a 1962 rokiem zajmował go także w związku z pełnieniem funkcji członka egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego partii, był także posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji w latach 1961–1972. W latach 1970-1981 był przewodniczącym wojewódzkiego komitetu Frontu Jedności Narodowej. Po śmierci pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Założone w 1805 roku przez Christiana Gottloba Dieriga zakłady przemysłu bawełnianego. Znacznie uszkodzone podczas powstania tkaczy w 1844 zostały następnie odbudowane by stać się jednym z największych zakładów przemysłu bawełnianego na śląsku. Po II wojnie światowej znacjonalizowane, przyjmują nazwę Państwowej Fabryki Wyrobów Bawełnianych Nr 1, następnie w 1950 zmieniono nazwę na Bielawskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. II Armii Wojska Polskiego (Bielbaw). W 1992 roku zakłady przekształcone zostały w jednoosobową spółkę skarbu państwa, a w 2008 roku ogłoszono ich upadłość.

żołnierz Szarych Szeregów oraz uczestnik powstania warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej, prezes Rady Ministrów (1991-1992), w latach 1991–1993 i 1997–2005 poseł na Sejm (1991-1993, 1997-2000), członek Trybunału Stanu (1989-1991, 2005-2006), doradca prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2006-1010), Kawaler Orderu Orła Białego (2009).

Filolog klasyczny, profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych (1986), członek korespondent Polskiej Akademii Nauk oraz członek czynny Wydziału I Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, Doktor honoris causa Uniwersytetu Państwowowego im. Iwana Franki we Lwowie (2003), nauczyciel akademicki, Dziekan Wydziału „Artes Liberales” UW (2012–2016).