Relacja Zygmunta Łaskarzewskiego, urodzonego na Wołyniu, pracownika fabryki wodomierzy, PKS oraz MPK, uczestnika strajku w Zajezdni nr VII przy ul. Grabiszyńskiej. Relacja dotyczy bombardowań niemieckich i wjazdu wojsk rosyjskich na Wołyń, przymusowowego skierowania do wojska rosyjskiego, ucieczki z bazy w Czelabińsku, ukrywania się przed pogromami ze strony Ukraińców, przesiedlenia na Ziemie Zachodnie i Północne, pierwszych wrażeń po przybyciu do zrujnowanego po wojnie Wrocławia, prac zawodowych, strajku we wrocławskiej zajezdni, wezwania na komendę MO po strajku oraz reakcji Wrocławian na strajk.

Relacja Jolanty Wojtowicz, nauczycielki w Zespole Szkół Włókienniczo-odzieżowych, przemianowanych na Liceum nr. VII, a następnie w liceum nr. XV we Wrocławiu. Relacje dotyczy studiów na filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 1979-1984, strajku w Stoczni Gdańskiej w 1980 roku, stanu wojennego i jego konsekwencjach dla życia studenckiego, pracy w zawodzie nauczyciela.

Wywiad został przeprowadzony z panem Krzysztofem Kowackim – byłym piłkarzem ręcznym „Śląska” Wrocław, Anilany Łódź i TV Gelnhausen w Niemczech. Krzysztof Kowacki urodził się w Łodzi w 1955 r. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej i Technikum Samochodowego. W 1975 r. zdał maturę, a na studia wybrał się na AWF we Wrocławiu po namowie przez Jerzego Klempela. Krzysztof Kowacki interesował się piłką ręczną już od szkoły podstawowej. W ósmej klasie wyjechał z drużyną do DDR na mecz międzypaństwowy. Już w „Śląsku” Krzysztof Kowacki poznał wspaniałych kolegów i ich rodziny, z którymi do dzisiaj utrzymuje kontakt: żoną i synem Jerzego Klempela, Janem Czykalukiem, Bogdanem Falętą, Bogdanem Kowalczykiem, Andrzejem Sokołowskim, Danielem Waszkiewiczem. Krzysztof Kowacki grał w „Śląsku” od 1975 do 1982 r. W tym czasie zespół był u szczytu sławy, siedmiokrotnie zdobywając tytuł Mistrza Polski; wyjeżdżał na mecze ligowe, pucharowe, czy rewanżowe na Zachód: do Islandii, Danii, Niemiec, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, ale także do Rumunii, Czechosłowacji, Węgier. Najtrudniejszy mecz jaki przyszło rozegrać Krzysztofowi Kowackiemu, to finał meczu o Puchar Europy, który „Śląsk” przegrał sześcioma bramkami. Po skończonych studiach Krzysztof Kowacki wrócił do swojego rodzinnego miasta i tam został przyjęty do Anilany, otrzymał mieszkanie i pracę w szkole. Niestety, władze „Śląska” Wrocław nie chciały oddać swojego zawodnika i starały się go zatrzymać za wszelką cenę poprzez wcielenie do wojska. Tymczasem władze Anilany pomogły w załatwieniu Krzysztofowi Kowackiemu zaświadczenia o niezdolności do służby z powodu niedosłuchu. Krzysztof Kowacki grał w Anilanie 5 lat (w tym czasie Anilana zdobyła po raz pierwszy w historii Mistrza Polski), a następnie przeprowadził się do Niemiec, gdzie mieszka do dzisiaj. Tam grał w zespole TV Gelnhausen, gdzie był dwukrotnie poważnie kontuzjowany. Został trenerem tego zespołu i pracuje jako rehabilitant w Klinice Rehabilitacyjnej. Dzisiaj jest kolekcjonerem maskotek olimpijskich.

Relacja biograficzna Jarosława Rabija. Relacja dotyczy okresu II wojny światowej i zmieniających się okupacji rosyjskiej i niemieckiej, początkowego okresu istnienia polskiej władzy ludowej oraz Ukraińskiej Powstańczej Armii w okolicach Kalnikowa i jej konsekwencji dla lokalnych mieszkańców, deportacja części wsi Kalników w ramach akcji "Wisła", uwięzienia brata za współpracę z UPA, przesiedlenia w okolice Giżycka, służby w wojsku w batalionie roboczym, pracy w melioracji, życia religijnego wspólnoty greckokatolickiej.

Relacja biograficzna Stefanii Latoski. Relacja dotyczy wojennych wydarzeń w 1945 roku w Grzybowicach, represjach żołnierzy radzieckich w 1945 roku wobec miejscowej ludności posiadającej wówczas obywatelstwo niemieckie, obowiązków w gospodarstwie w Grzybowicach w okresie wojennym i powojennym, deportacji mężczyzn do ZSRR z Grzybowic i Wieszowy.

Relacja Igora Wójcika, członka Solidarności Polsko-Czechosłowackiej oraz Niezależnego Zrzeszenia Studentów we Wrocławiu, dyrektora Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu, pełnomocnika Marszałka Województwa Dolnośląskiego ds Kontaktów z Republiką Czeską. Relacja dotyczy działaności świadka w SPCzS oraz organizacji Festiwalu Niezależnej Kultury Czesko-Słowackiej.

Relacja biograficzna Marii Kuś. Relacja dotyczy dzieciństwa na pograniczu polsko-niemieckim, II wojny światowej, konieczności dostarczania Niemcom dostaw żywności, wkroczenia do wsi Armii Czerwonej, ukończenia polskiego gimanzjum po wojnie i nauki w Liceum Administracyjno-Handlowym w Rybniku, pracy na stanowisku księgowej, uruchomienia Kopalnii Węgla Kamiennego „Borynia”, strajków w „Boryni” w latach 1980 - 81 oraz pobicia proboszcza Szerokiej - księdza Antoniego Łatko w 1991 roku.

Relacja księdza katolickiego Tadeusza Rusnaka. Relacja dotyczy lat 50-tych i 70-tych w Siedlęcinie, treningów lekkoatletyki, studiów na Akademii Rolniczej, przerwanych wstąpieniem do seminarium duchownego, posługi kapłańskiej w latach osiemdziesiątych, mszy za ojczyznę i przesłuchań przez aparat bezpieczeństwa, powstania podziemnego teatru Czterdzieści Cztery przy plebani, przenosin między parafamii we Wrocławiu i w okolicach Wrocławia, nominacji na proboszcza parafii uniwersyteckiej, odrestaurowania zabytków, a także odprawienia wspólnie z księdzem Stanisławem Orzechowskim, mszy w czasie strajku w 1980 roku w zajezdni autobusowej przy ul. Grabiszyńskiej.

Relacja Elżbiety Bock-Łuczyńskiej pracownika Miejskiego Ośrodka Kultury w Głogowie, dotyczy dzieciństwa, życia studenckiego, przemian społecznych jakie nastąpiły w związku z obaleniem komunizmu w Polsce.

Relacja biograficzna Romana Dominika. Relacja dotyczy losów rodziny, życia na Kaszubach, wywiezienia matki do obozu Stutthof, osiedlenia się po wojnie w Kostkowie, rozpoczęcia pracy w PRG w wieku 14 lat, warunków pracy i sytuacji pracowników PGR-ów, a także sytuacji ludności kaszubskiej.

Relacja biograficzna profesora Mieczysława Inglota, historyka literatury, profesora zwyczajnego nauk humanistycznych, specjalizującego się w historii literatury polskiej okresu romantyzmu. Relacja dotyczy historii życia profesora, dzieciństwa spędzonego we Lwowie oraz w Albigowej, lat wojennych, powojennego okresu spędzonego w Krakowie, a następnie we Wrocławiu, edukacji, działaności dziennikarskiej, zatrudnienia w Instytucie Filologii Polskiej po skończonych studiach, środowiska literackiego lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, działaności Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, opozycji solidarnościowej na Uniwersytecie Wrocławskim, historii zwrócenia Synagogi pod Białym Bocianem gminie żydowskiej, relacji między profesorami na Wydziale Polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, epidemii ospy we Wrocławiu.

Relacja Stanisławy Brendy dotyczy przybycia na Ziemie Północne, życia codziennego po wojnie na Mazurach, życia codziennego i religijnego w okresie PRL, okupacji w Zieluniu.

Relacja Cecylii Biegańskiej, pracownika Politechniki Wrocławskiej, opozycjonistki, członkini komisji zakładowej NSZZ Solidarność na Politechnice Wrocławskiej, członka Duszpasterstwa Ludzi Pracy.
Relacja dotyczy działalności w Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy jezuickiej parafii przy Alei Pracy we Wrocławiu, postaw członków Duszpasterstwa, a także wrocławskich księży, niemieckiej pomocy materialnej dla wrocławian, działaności opozycyjnej, strajku sierpnia '80, zakładanie związków zawodowych na Politechnice Wrocławskiej, pacyfikacji strajku na Politechnice Wrocławskiej, „karnawału Solidarności”, papieskiej pielgrzymki w 1987 roku oraz wizyty Jana Pawła II na grobie ks. Popiełuszki. W relacji pojawiają się też wątki z okresu okupacji niemieckiej i działalności w ruchu oporu.

Relacja Krzysztofa Bieżuńskiego, działacza opozycji demokratycznej, członka Solidarności Walczącej. Relacja dotyczy przede wszystkim strajku w zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej, rozpoczęcia strajku, przebiegu oraz zakończenia, pracy w strajkowej drukarni. Relacja zawiera również wspomnienia dot. strajków i Solidarności z okresu odbywania służby wojskowej oraz pracy w kopalni Borynia w Jastrzębiu-Zdroju.

Anna Urbańczyk rozpoczyna swoją relację od swojego dzieciństwa, szkoły – początek lat 50. XX w. Pojawia się wątek porzucenia nauki i podjęcia opieki nad synem najstarszej, wycieczki z harcerstwa oraz uczestnictwo w Związku Młodzieży Wiejskiej. Po ukończeniu szkoły średniej Anna Urbańczyk zamieszkała z mężem we wsi Kończyce Małe. Świadek relacjonuje proces robienia zakupów w Czechach (m.in. zakup artykułów dla dzieci) (lata 70. XX w.), zakup komputera za dolary pozyskane w górach (początek lat 80. XX w.). Długą część wywiadu zajmuje opis rodzinnych wakacji w Grecji w 1988 r. i realiów tamtych czasów (sprzedaż towarów w Grecji). Świadek wspomina kartki reglamentacyjne oraz zakupy na książeczki „G” (lat 80. XX w.). Pojawia się wątek „szkubaczek” – darcie pierza (lata 50. XX w.) oraz żniwa na Śląsku Cieszyńskim. Relacja świadka kończy się na roku 1989.

Dwuczęściowa relacja profesora Andrzeja Wiszniewskiego, profesora nauk technicznych, działacza opozycji, internowanego w Nysie, rektora Politechniki Wrocławskiej w latach 1990-1996 oraz ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka. Pierwsza relacja dotyczy krajobrazu powojennego Wrocławia, studiów na wrocławskiej Politechnice i dalszej kariery na tej uczelni, funkcjonowania szkoły wyższej i studentów w ówczesnych realiach politycznych, wydarzeń z marca 1968 roku i studenckiej akcji podczas pochodu 1 maja, powstania Solidarności i wydarzeń na uczelni w tym czasie, strajku okupacyjnego na Politechnice, po wprowadzeniu stanu wojennego, internowania w Nysie i prób zwerbowania działaczy Solidarności do współpracy przez Służbę Bezpieczeństwa, procesu członków komitetu strajkowego Politechniki, zatrzymań i przesłuchań ze względu na działalność opozycyjną, pełnienia funkcji rektora Politechniki, a następnie ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka. Druga relacja dotyczy wydarzeń z historii Wrocławia: roku 1956 oraz 1968 na Politechnice Wrocławskiej, strajku na Politechnice w 1981 roku, pełnienia funkcji rektora podczas przemian ustrojowych w Polsce. Na zakończenie, świadek odpowiedział na pytania przygotowanych w ramach kwestionariusza, większość z nich dotyczyła Wrocławia lat powojennych.

Relacja Genowefy Urbanowicz, dotyczy narodzin na Wileńszczyźnie, przyjazdu na Ziemie Zachodnie i Północne, edukacji i poznania męża w Rudgierzowicach, przeprowadzki do Gdyni, pracy w elektrowozowni, pracy w rzeźni, a także kursu trychinoskopistki i pracy w laboratorium.

Relacja Zofii Karpińskiej, absolwentki geografii na Uniwersytecie Wrocławskim i wieloletniej pracowniczki Akademii Rolniczej.
Relacja skłąda się z dwóch nagranych rozmów. Relacja dotyczy dzieciństwa w czasie II Wojny Światowej, Wrocławia po II Wojnie Światowej, szkół w powojennym Wrocławiu, pracy w komitecie w okresie stanu wojennego, podróży do Kanady i innych miejsc, podróży statkiem Batory, czasów studenckich, organizacji rajdó uniwersyteckich, epidemii ospy we Wrocławiu.

Relacja Petro Danyło dotyczy życia codziennego w Dźwinaczu, zabaw dzieci bojkowskich i żydowskich, czasów II wojny światowej w Bieszczadach, działań partyzantów i walk partyzantów z okupantem. Świadek też opowiada o wymianie ludności między Polską a USRR, wysiedleniu z rodzinnej wsi, kolektywizacji, walce władz z partyzantką ukraińską, terrorze KGB, a także niepewności pierwszych lat powojennych w Obertynie.

Relacja Ryszarda Koniecznego, piłkarza ręcznego związanego z klubem WKS Śląsk Wrocław, dotyczy juniorskich czasów w klubie Śląsk Wrocław, rzeczywistości klubowej Śląska, podziału na zawodników wojskowych i cywilnych, obozów sportowych, wyjazdów zagranicznych, zdobywania tytułów mistrza Polski, a także zdobycia tytułu najlepszego bramkarza. Świadek opowiada również o swojej filozofii trenerskiej, pracy z młodzieżą oraz meczach o mistrzostwo Polski.

tekst poetycki autorstwa Wandy Kiałki (wówczas Cejko) napisany podczas odbywania kary w obozie pracy w Workucie