Fotografia przedstawiająca dowództwo 9 Dywizji Piechoty z lat 1931-1932. Od prawej strony podpułkownik dyplomowany, szef sztabu 9 Dyw. - Adam Dzianott, drugi z prawej - pułkownik dyplomowany Stanisław Świtalski, ówcześnie jako dowódca piechoty dywizyjnej. Mężczyzna na pierwszym planie w środku to dowódca dywizji - generał brygady Franciszek Sikorski. Pierwszy z lewej stoi major - Franciszek Junker.
Wspomnienia Anny Czerwonko z okresu swojej młodości w II Rzeczpospolitej, okres II wojny światowej. Wywózkę na Sybir wraz z rodziną z Januszkiewicz. Szczegółowo opisuje podróż, warunki podczas niej panujące i represje, którymi NKWD traktowało deportowanych. Z pobytu w Wołodarce dowiadujemy się o warunkach życia dorosłych i dzieci, o edukacji jaką można było otrzymać na miejscu w radzieckiej szkole. Następnie opisuje powrót do kraju i losy swojej rodziny aż do momentu śmierci ojca w 1987 roku.]
Opowieść Zofii Kowalczyk o dziejach Krystyny Kazimierskiej. Opowieść ciągnie się od czasów dzieciństwa Pani Krystyny w II Rzeczpospolitej poprzez szczegółowo opisane wydarzenia II wojny światowej. Szczegółowo opowiada ona o momencie wywózki, podróży i przyjeździe na miejsce do Kazachstanu. Większą część poświęca opisowi życia codziennego na miejscu, sposobów pracy, nauki i zdobywania żywności. W końcowej części opisuje powrót do kraju.]
Zakres chronologiczny: 1938 - 1946
Miejsca wydarzeń: Брэст (Brześć, Białoruś), Мінск (Mińsk, Białoruś), Астана (Akmolińsk, Astana, Kazachstan), Bierutów (woj. dolnośląskie).
Wspomnienia Zbigniewa Rzyskiego, w których opowiada o życiu swojej rodziny w II RP. Następnie wspomina moment wybuchu wojny, chwile kiedy zostali zesłani na Syberię. Opisuje podróż, przyjazd na miejsce, warunki pracy i życia. Opowiada między innymi o tym jak z bratem wypasał owce i jak razem polowali na susły.
Wspomnienia katorgi Juliana Małeckiego odtworzone przez jego przyjaciela Stanisława Starowicza. Opowieśc zaczyna się od wspomnień jego najwcześniejszej młodości, nauki, utraty rodziców i następnie udziału w obronie Lwowa jako jednego z Orląt. W dalszej części relacji opowiada o udziale w wojnie polsko-bolszewickiej i o życiu i pracy w II RP. Następnie wspomina wybuch wojny, moment w którym wraz z rodziną zostają wysiedleni wgłąb ZSRR. Kolejno opisuje warunki pracy, mieszkaniowe i żywieniowe jakie zgotowało im NKWD. Opowiada w jaki sposób interweniował u ambasady polskiej w Moskwie w sprawie okrutnych warunków życiowych Polaków po amnestii. W ten sposób został mężem zaufania i organizował dostawy żywności, środków medycznych i pierwszej potrzeby dla rodaków na zesłaniu. Następnie jego historia zatoczyła koło i znów stał sie obiektem represji NKWD. Został wielokrotnie aresztowany i pobity, odmawiano mu wydania dokumentów niezbędnych do powrotu do kraju. Do kraju wrócił w 1956 roku jako wrak człowieka, zmarł zapomniany i nigdy nikt nie odpłacił mu za jego cierpienia.
Zakres chronologiczny: 1915-1956
Miejsca wydarzeń: Lwów, Chodorów (Ходорів, Ukraina), Irkuck (Иркутск, Rosja), Bodajbo (Rosja), Moskwa (Rosja).
