Nagranie relacji biograficznej Eugeniusza Szabanowskiego. Pierwsza część miała konwencję swobodnej narracji. Świadek rozpoczął ją od wspomnień o swoich przodkach. Jego pradziadek brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1878 r., dziadek walczył pod Verdun w czasie I wojny światowej, a ojciec najpierw w Armii Czerwonej w wojnie zimowej, a później w Wehrmachcie pod Stalingradem. Świadek wychowywał się na Śląsku, skąd pochodziła jego matka. Ojciec przed wojną mieszkał pod Grodnem. Swoją przyszłą żonę poznał w Szczecinie. Szabanowski od lat 70. Był zaangażowany w działalność opozycyjną. W czasie strajków sierpniowych w 1980 r. pracował i strajkował w tyskim browarze (był tam kierowcą). Zakładał tam również MKZ. Główną częścią jego relacji było jednak wspomnienie powołania na ćwiczenia do wojska w lutym 1983 r. Podczas ich trwania wyraził sprzeciw wobec planów wyjścia przez jego oddział z bronią na Wrocław. Dzięki temu akcja została cofnięta, a Szabanowski został karnie przesunięty na kuchnię, gdzie przebywał do końca marca 1983 r., a więc do zakończenia swojego pobytu na ćwiczeniach. Następnie zostały zadane pytania dotycząc m.in. powodów i celów zaangażowania opozycyjnego, ścieżki zawodowej oraz stosunku do okrągłego stołu i transformacji ustrojowej. Świadek przekazał także kopie wpisów z książeczki wojskowej oraz listu, w który wyjaśnia co się wydarzyło podczas jego pobytu na ćwiczeniach wojskowych pod Wrocławiem.

Relacja biograficzna Bożeny Szaynok. W pierwszej kolejności świadek opowiadał historię swojego życia w konwencji swobodnej narracji. Skupiła się ona w szczególności na działalności opozycyjnej, którą prof. Szaynok określa bardziej mianem wspierania opozycji niż faktycznego bycia opozycjonistą. Owo wspieranie zaczęło się od strajków solidarnościowych we Wrocławiu w 1980 r., m.in. dostarczanie pożywienia strajkującym robotnikom. Opowiadała również o karnawale „Solidarności” i o tym jak te wydarzenia uformowały ją (określa się mianem pokolenia solidarnościowego). W czasie stanu wojennego poznała ojca Ludwika Wiśniewskiego, który również wywarł na nią duży wpływ. Wspieranie opozycji przejawiało się przede wszystkim w organizowaniu pomocy dla internowanych, uwięzionych oraz ich rodzin, a także w kolportażu. Następnie zostały pytania, dotyczące m.in. rodziców, powodów i celów zaangażowania opozycyjnego, postrzegania systemu politycznego PRL, stosunku do okrągłego stołu oraz do kariery naukowej.