Zaproszenie na występ zespołu NO-TO-CO w ramach 1-Majowego Spotkania Młodych Przodowników Pracy organizowanego dnia 28.04.1971 we Wrocławiu przez Związek Młodzieży Socjalistycznej we Wrocławiu.

Kieszonkowy kalendarz, każdy miesiąc zilustrowany wydarzeniem z historii PRL.

Niewypełniony druk meldunku o zatrzymaniu, stosowany przez Milicję Obywatelską

Fotokopia pisma Ślepowron, nr 7, kwiecień, Wrocław 1983, ss. 4

recto: votum nieufności wobec Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki Jerzego Nawrockiego, wystosowane przez strajkujących studentów Uniwersytetu Wrocławskiego; verso: opis działań ministra Nawrockiego w związku tzw. sprawy radomskiej

7 stron wydanej w 1980 r. książeczki do nabożeństwa Droga do Nieba, opatrzonych podpisami internowanych w Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie

zaświadczenie o służbie w Armii Czerwonej wydane dla Wandy Kiałki (z d. Ciejko)

życzenia dla Stanisława Kiałki od kolegów z łagru, prawdopodobnie z okazji imienin

Akt oskarżenia przeciwko Januszowi Lasce w związku z jego działalnością opozycyjną

Zaświadczenie o przebytym przez Janusza Laskę leczeniu w Klinice Chorób Wewnętrznych i Zawodowych Akademii Medycznej we Wrocławiu w dniach 04.02.1985-14.02.1985, podpisała Jolanta Antonowicz

Inc.: Pokrzywdzony Janusz Laska, imieniem którego działa jego pełnomocnik adw. dr Aranka Kiszyna, składa niniejszym zażalenie na postanowienie Prokuratora Rejonowego z dn. 6 lipca 84...

Postanowienie o uchyleniu tymczasowego aresztu w stosunku do Janusza Laski, podpisał wiceprokurator Prokuratury Rejonowej Andrzej Kaucz

okazicielem legitymacji Edward Jaremko (którego zdjęcie i podpis na s. 2) zam. we Lwowie przy ul. Lwowskich Dzieci dziś: Turgieniewa, uczeń pierwszej klasy; ważność legitymacji przedłużana co miesiąc od września 1943 r. do lipca 1944 r.;

Żegluga śródlądowa. Na zdjęciu: załoga HP "Kędzierzyn" na Odrze, 1957-1959.

Ulotka domagajaca się uwolnienia więźniów politycznych wydana przez NSZZ Solidarność z okazaji Tygodnia Więźnia Politycznego, 1985.

Zarządzenie wojewody wrocławskiego Janusza Owczarka z dn. 31.08.1982 r. w sprawie ograniczenia swobody poruszania się na obszarze miasta Wrocławia.

propagandowa kartka pocztowa z karykaturą Josipa Broz Tito;

recto Polska Rzeczpospolita Ludowa Legitymacja Uchwałą Rady Państwa odznaczony został medalem 40-lecia Polski Ludowej, okaziciel Julian Chrobot verso szablon legitymacji, wzór orła PRL, oznaczenie drukarni

wystawiona dla Selerowicz Stefan dnia 28 czerwca 1944 roku przez Arbeitsamt we Wrocławiu, na części odklejonej zdjęcie i odciski palców okaziciela oraz pieczęcie wystawcy

Karta ewidencyjna dla Selerowicz Stefan, w dolnej części odcisk palca i pieczęć wystawcy

Portret współczeny Łucji Kamińskiej. Łucja Kamińska urodziła się 27 kwietnia 1922 roku w Rojcy koło Radzionkowa na Śląsku. Po zakończeniu edukacji pracowała jako gospodyni domowa oraz w administracji kopalni Radzionków (w czasie wojny), a po wyjściu za mąż zajmowała się domem.

Portret współczesny Andrzeja Szafrańskiego. Andrzej Szafrański ukończył studia na Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie na wydziale morskim. Po studiach półtora roku pracował jako stażysta w Polskich Liniach Oceanicznych. Następnie pracował w Żegludze Bydgoskiej. Szybko piął się po szczeblach kariery – od dyspozytora, referenta, ekonomisty, starszego ekonomisty aż po dyrektora ekonomicznego. Później przeniósł się do Zjednoczenia Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych w Warszawie. W wyniku decentralizacji tej instytucji przeprowadził się do Wrocławia. Spędził w Zjednoczeniu dziesięć lat. Wreszcie w 1979 roku został dyrektorem Żeglugi Na Odrze. Z tego stanowiska odszedł w 1992 roku. W międzyczasie był też prezesem zarządu piłkarskiego WKS Śląsk Wrocław.

Portret współczesny Romany Żmudy. Romana Żmuda urodziła się w latach 30-tych w Turkach na dzisiejszej Ukrainie. Ojciec był oficerem Wojska Polskiego. Wojnę spędzili w Kołomyi. Ojciec pracował jako tłumacz (znał j. niemiecki). W październiku 1945 roku przyjechali do Oławy, gdzie mieszkali dwa lata, a następnie przeprowadzili się do Lutyni.

Portret współczesny Jacka Wenzela. Jacek Wenzel jest związany zawodowo z telewizją. Pracował w Tvp Wrocław, między innymi jako operator, reżyser, redaktor, sekretarz programowy. Realizował wiele popularnych programów telewizyjnych. Podejmował także współpracę z gwiazdami estrady z różnych krajów. Podczas Stanu Wojennego, działał charytatywnie, organizował dostawy paczek i darów z Holandii. Przez 5 lat prowadził fundację dzieci chorych na fenyloketonurie. Najdłużej pracujący dziennikarz telewizyjny na Dolnym Śląsku. Od 2012 roku na emeryturze.

Portret współczesny Bronisławy Rozkosz.

Portret współczesny Jadwigi Szczepańskiej.

Portret współczesny Weroniki Grabowieckiej, Sybiraczki.

Portret współczesny Krystyny Góral i Janiny Partyki na tle wagonu znajdującego się w Centrum Historii Zajezdnia.

Portret współczesny Wojciecha Seredyńskiego, działacza Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Trembowelskiej „Boryczowianie” oraz Stowarzyszenia Miłośników Filmów Komediowych w Lubomierzu.

Portret współczesny Jana Kukuły. Prof. Jan Kukuła urodził się w 1950 r. we Wrocławiu. Ukończył liceum plastyczne przy ul. Piotra Skargi, a w 1977 r. uzyskał dyplom w zakresie wzornictwa przemysłowego na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Od 1982 r. do dziś związany z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta. W latach 2008-2012 pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Przed kilkoma laty uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Edukacyjnego w Ułan Bator.

Portret współczesny Michała Skirpana.

Portret współczesny Renaty Zajączkowskiej. Renata Zajączkowska, z domu Sinko, przyszła na świat 5 sierpnia 1931 roku w niemieckiej rodzinie w Gliwicach, na terytorium Niemiec. Ojciec pracował jako mistrz warsztatów w miejscowej koksowni, matka zajmowała się prowadzeniem domu i opieką nad pięciorgiem dzieci. W domu posługiwano się wyłącznie językiem niemieckim, chociaż babcia znała kilka słów w gwarze śląskiej. W wieku sześciu lat, zaczęła uczęszczać do szkoły. Naukę przerwał zbilżający się front. Bracia Renaty zostali powołani do służby wojskowej, a starsza siostra do Służby Kobiet w Turyngii. Ojciec został w lutym 1945 r. wywieziony w głąb Rosji, z niewoli wrócił pod koniec tego samego roku. Po zakończeniu wojny, Renata dostała się do polskiego liceum i w 1948 r. zdała tzw. szybką maturę. Podczas wakacyjnej pracy w domu straców dla repatriantów we Wrocławiu, poznała swojego przyszłego męża – Polaka. W 1956 r., wzięli ślub, a rodzina Renaty wyjechała do Niemiec. Liceum Administracyjno-Handlowego w Rybniku, które ukończyła zdaniem matury w 1950 r. Małżonkowie zamieszkali we Wrocławiu, gdzie na świat przysżły ich dwie córki. Po 1989 r. Renata zaangażowała się w działalność Niemieckiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego we Wrocławiu, któremu przewodniczy.

Portret współczesny Artura Fedorowskiego. Artur Fedorowski urodził się 9 lipca 1965 roku we Wrocławiu w rodzinie inżyniersko-nauczycielskiej. W sierpniu 1980 roku miał 15 lat i miał rozpocząć naukę w XIV Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. Wiadomość o wybuchu strajków była dla niego momentem przełomowym. Zaangażował się w działalność Konfederacji Polski Niepodległej. Przez 3 lata drukował i kolportował ulotki. W szkole średniej założył Szkolny Ruch Obrony Wolności Politycznej. W czasie stanu wojennego otrzymał na przechowanie dokumenty - telefaksy z siedziby "Solidarności" przy ul. Mazowieckiej we Wrocławiu. W 1984 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim wrocławskiej Akademii Medycznej. W czasie podróży do Wiednia w 1987 r.zafascynował się ruchem Hare Krishna. W 1999 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 2001 wyemigorwał do Szwecji. Pracował w szpitalu internistycznymi, później kardiologicznym. Uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie kardiologii na Uniwersytecie w Lund.

Portret współczesny profesora Andrzeja Wiszniewskiego. Andrzej Wiszniewski urodził się 15 lutego 1935 roku. Spod warszawskiego Grójca do Wrocławia przyjechał w roku 1947. Skończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki, z którą to z czasem związał się zawodowo. W latach 60. XX wieku uzyskał stopień doktora i doktora habilitowanego, a w 1972 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Zaangażowany był w działalność opozycji antykomunistycznej – uczestniczył w wydarzeniach marca 68’, strajku okupacyjnym po wprowadzeniu stanu wojennego, był członkiem Solidarności. Wielokrotnie aresztowany i przesłuchiwany, został także internowany w Nysie. W latach 1900-1996 pełnił funkcję rektora Politechniki, a od 1999 do 2001 ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka.

Portret współczesny Aleksandra Tarnawskiego. Aleksander Tarnawski ps. „Upłaz”urodził się 8 stycznia 1921 r. w Słocinie, Rzeszów w rodzinie nauczycielskiej, Jan i Maria zd. Bereś. W 1924 r. wraz z rodzicami przenosi się do Gliwic. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Chorzowie, które ukończył w 1938 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. We wrześniu 1939 r. przebywału krewnych w Rabce i tam zastaje go wojna. Wówczas nie zostaje zmobilizowany, zaś w tym samym roku przekroczyłgranicę polsko-węgierskąi zostałskierowany do tymczasowego obozu dla uchodźców na Węgrzech. Wraz z końcem 1939 r. przedostaje się do Francji, tam zaś zgłosił się dotam zaś zgłosił się do punktu werbunkowego, co skutkuje przydziałem wojska. W 1940 roku szkolił się w Szkole Podchorążych Piechoty wCamp de Coëtquidan. Stamtąd przedostał się do Wielkiej Brytanii, będąc pod brytyjskim dowództwem został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej wCrawford.W Wielkiej Brytaniiodbył szereg konspiracyjnych w dywersji i broni pancernej szkoleń,łącznie ze stażem w oddziałach brytyjskich,których konsekwencją byłom.in.zrzut desantowy w 1944 r. z Włoch na placówkę odbiorczą „Kanapa”, położoną koło wsiBaniochakoło Góry Kalwarii podWarszawą.Czas ostatniego roku wojny spędził wWarszawie prowadząc działalnośćw Armii Krajowej, w której to z przydziałów służbowychbrał udział w licznych akcjach. organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne na szlakach komunikacyjnych Inspektoratu.W okresie wojska znany pod ps. „Upłaz”Okres powojenny był dla niego czasem, w którym daleki był od działalnościwojskowej. Po wojnierozpoczął pracą wPolskim Radiuw Warszawie. W 1947 ponawia studiachemiczne na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, ostatecznie kończąc je z tytułem magistra inżyniera chemika.W 1950 r, ożeniła się z Henryką Bartosiewicz. Po raz drugi ożenił się w 1987 r z Elżbietą Kamińską, którąpoznał na uczelni–ma córkę Katarzynę.Całe życie powojenne do dnia dzisiejszego związane jest z Gliwicami.Jego praca zawodowa to działalność naukowa na Politechnice Gliwickiej, na której pracowała jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej(1948–1961), adiunktw Instytucie Metali Nieżelaznych (1961–1963), starszy inżynier laboratoryjny (od 1964 roku –kierownik w Zakładzie Pigmentów) w Instytucie Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach (1963–1990), starszy specjalista tego samego instytutu aż do przejścia na emeryturęw 1994 r.Za swoją działalnośćwojskową został odznaczony m.in.Srebrnym Krzyżem Zasług, a od 2018 r. w randze majora Wojska Polskiego. Obecnie jest ostatnim żyjącym cichociemnym, cichociemni to żołnierzePolskich Sił Zbrojnych desantowani do okupowanej Polski podczas II wojny światowejw celu prowadzenia walki nieregularnej. W związku z tym do dnia dzisiejszego jest uczestnikiemlicznych wydarzeń związanychz upamiętnianiem historii, jak i działaniami wojsk specjalnych m.in.GROM, których, którychSpadochroniarze Armii Krajowej są patronami. W 2014 r. w wieku 93 lat wykonał skok spadochronowy

Portret współczesny Bolesława Gawina. Bolesław Gawina urodził się 12 lipca 1918 roku w Jakubowskich k. Bociek. Dzieciństwo spędził na pracy w gospodarstwie. Ożenił się w czasie okupacji sowieckiej. Za niedostarczenie kontrybucji został osadzony w więzieniu w Bielsku Podlaskim skąd w marcu 1943 roku przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Stuthoffie, gdzie spędził dwa lata. Po wojnie pracował w gospodarstwie. Nie należał do żadnego stowarzyszenia ani organizacji.

Portret współczesny Jadwigii Legierskiej. Jadwiga Legierska urodziła się 27 września 1921 r. w Koniakowie jako jedna z ośmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową w Koniakowie i z rodzinną miejscowością jest związana od dzieciństwa. Wyszła za mąż za Franciszka Legierskiego. Całą młodość, życie dorosłe spędziła pracując w domowy gospodarstwie. W latach 70-tych, 80-tych w swoim prywatnym domu przyjmowała grupy kolonijne, oazowe – stanowiło to jedno źródeł dochodu państwa Legierskich.

Portret współczesny Małgorzaty Jerchel. Małgorzata Jerchel urodziła się 26 czerwca 1919 roku w Opolu. Została oddana na wychowanie przez swoją matkę tuż po urodzeniu, do swojej cioci do Katowic, gdzie spędziła całe życie. Ukończyła 7-klasową Publiczną Szkołę Powszechną w Dąbrówce Małej, powiat Katowice. Do momentu zamążpójścia była na tzw. „służbie”. Swoje życie poświęciła wychowaniu ośmiorga dzieci, co w obliczu śmierci jej męża, w jej wieku 44 lat, było głównym jej zadaniem i odpowiedzialnością, również podczas II wojny światowej.

Portret współczesny Janiny Wąsacz. Janina Franciszka Wąsacz urodziła się w Warszawie jako jedyna córka. Ojciec był prawnikiem, mama nie pracował. Po skończonym gimnazjum rozpoczęła pracę w Starachowicach w fabryce samolotów, tak też zastała ją wojna. Okres wojenny spędza w Warszawie, zaś wraz z wybuchem powstania warszawskiego zostaje z rodzicami i mężem Antonim zamknięta w obozie pracy na warszawskim Zieleńcu, następne to: Pruszków, Wrocław i Trzebnica. Po wojnie osiedla się wraz z rodzina w Oleśnicy. Wraz z nakazem pracy męża we Wrocławiu w latach sześćdziesiątych przeprowadzają się do tego miasta i tam mieszka do dnia dzisiejszego. Urodziła dwie córki, ma 3 wnuków i pięcioro prawnuków.

Portret współczesny Anny Łaski. Anna Łaska urodziła się 3 lutego 1930 r. w Kamionce Małej (powiat Kołomyja, województwo stanisławowskie). Była jedynaczką. Jej ojciec był policjantem śledczym w miejscowości Gody-Turka, jej matka zajmowała się wychowywaniem córki i pracą na roli. Po wybuchu II wojny światowej rodzina została rozdzielona. Anna została z matką i dziadkami ze strony matki. W czasie działań wojennych rodzina kilkakrotnie przenosiła się, m.in. pod rumuńską granicę, do Tułowy, do Kołomyi, a docelowo (w 1946 r.) do Oławy. Anna wielokrotnie wracała do miejsca pochodzenia, pierwszy wyjazd miał miejsce w 1956 r. W 1947 r. Anna wyszła za mąż; miała z mężem trójkę dzieci. Mąż zmarł w 1988 r. Obecnie mieszka sama w tym samym domu, w którym rodzina zamieszkała w 1946 r.

Portret współczesny Genowefy Urbanowicz. Skrócony biogram zawierający podstawowe informacje o Świadku Historii
(ok. 500 znaków): Genowefa Urbanowicz urodziła się 02.10.1935r. we wsi Łosza (dzisiejsza Białoruś). W wieku dziesięciu lat, po wojnie, razem z rodzicami zamieszkali we wsi Rudgierzowice, niedaleko Świebodzina, na tzw. terenach odzyskanych. Tam skończyła szkołę i poznała swojego męża- Bolesława. W wieku dwudziestu lat wyszła za mąż. W 1959 r. Razem z rodziną zamieszkała w Gdyni, gdzie najpierw pracowała na kolei, a następnie w rzeźni w laboratorium.

Portret współczesny andrzeja Matulewicza. Urodził się 4 listopada 1940 r. w Wilnie, na Kresach Wschodnich. W latach 1947–1953 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 36 w Gdańsku-Oliwie. W 1954 r. rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. 21 października 1961 r. zawarł związek małżeński z Mirosławą Cebulską, a w 1962 r. urodziła się jego córka Jolanta. Zawodowo był związany z Gdańskim Urzędem Morskim w Gdyni, a w 2008 r. przeszedł na emeryturę.

Portret współczesny Krzysztofa Bieżuńskiego. Krzysztof Bieżuński, (ur. w 1960 roku), w 1980 roku pracował w zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej jako mechanik. Gdy rozpoczęły się strajki, wziął w nich czynny udział. Był jednym z organizatorów (technicznych) drukarni strajkowej. Po zakończeniu strajków dalej, aż do końca PRL-u, zajmował się drukiem prasy opozycyjnej, a po 1989 drukował materiały wyborcze dla Kornela Morawieckiego podczas wyborów prezydenckich. Był członkiem Solidarności Walczącej. Podczas odbywania rocznej pracy w kopalni Borynia (w ramach służby wojskowej) zapisał się również do Solidarności.

Portret współczesny Eugeniusza Jacyszyna. Eugeniusz Jacyszyn, urodzony 29.11.1954 r. w Skwierzynie koło Gorzowa Wielkopolskiego. Rodzina zamieszkiwała w Murzynowie (do ok. 1964 r.), a następnie przeprowadziła się do Szczawna Zdroju. Ukończył technikum ekonomiczne w Wałbrzychu. W 1974 roku wstąpił do Metropolitarnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. 29.08 1980 roku, jako diakon, brał udział w mszy świętej podczas strajku w Zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu. Wyświęcony na kapłana w 1981 r. Jako wikariusz posługiwał w Legnicy (parafia Św. Trójcy), Polanicy Zdroju i Karpaczu. Od 1992 r. proboszcz w Radomierzu. Zaangażowany w duszpasterstwo opozycji.

Portret współczesny Bohdana Jetza. Bohdan Jetz (ur. 1954 we Wrocławiu) – przedsiębiorca transportowy. Bezpośredni uczestnik wydarzeń strajkowych z sierpnia 1980 roku we Wrocławiu. Obserwował od najmłodszych lat działalność ojca i starszego brata Tomasza Surowca w branży transportowej. Ojciec prowadził przedsiębiorstwo przewozowe w latach 50. w Łodzi –
dorożkarskie, a następnie cała rodzina przeprowadziła się do Wrocławia. Absolwent Lotniczych Zakładów Naukowych i studium kulturalno–oświatowego. Służył w Bazie Lotnictwa Morskiego w Siemirowicach. Pracował na kolei. Od 1979 roku pracownik wrocławskiego MPK, a następnie od 1983 w przedsiębiorstwie taksówkowym. Pomiędzy tymi wydarzeniami uczestniczył w strajku 7. zajezdni autobusowej. Więziony i internowany za działalność opozycyjną.

Portret współczesny Jacka Kowalskiego. Jacek Kowalski (ur. w Jeleniej Górze) – absolwent pedagogiki kulturalno-oświatowej na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zaangażował się w działalność radia studenckiego. W Jeleniej Górze odbywał zasadniczą służbę wojskową. Związany z wrocławskim Polskim Radiem, z ramienia którego przygotowywał materiał o strajkującej w sierpniu 1980 roku zajezdni autobusowej nr 7 we Wrocławiu, a następnie o sytuacji w całym kraju. Został przewodniczącym radiowej Solidarności. Internowany w Nysie w czasie stanu wojennego. Dotknęło go wykluczenie zawodowe w związku z działalnością opozycyjną i w 1983 roku zdecydował się wraz z żoną na wyjazd do Francji.

Portret współczesny Józefa Pieńkowskiego. Józef Pieńkowski, od od kwietnia 1980 r. do emerytury we wrocławskim MPK (zajezdnie przy ul. Grabiszyńskiej i Obornickiej), gdzie pracował jako kierowca autobusu. Uczestniczył w strajku Zajezdni nr VII w sierpniu 1980 r. Pomagał wówczas w ochronie (patrolowaniu) ogrodzenia zakładu. Podczas strajku wstąpił do Solidarności.

Beret harcerski czerwony z naszywką ZHP , lilijką i wieńcem dębowym z przodu, wykonany z tworzywa sztucznego, tłoczony na suknie