N/z Lech Wałęsa na ulicy Mazowieckiej we Wrocławiu.

N/z Renata Mauer z karabinkiem sportowym.

N/z Prezydent miasta Wrocław w latach 1990 - 2001 - Bogdan Zdrojewski.

N/z górnicy przed zjazdem do kopalni.

N/z Elżbieta Terlikowska z projektami kostiumów.

N/z Antoni Gucwiński Dyrektor Wrocławskiego Ogrodu Zoologicznego w latach 1966 - 2006 r.

N/z Adolf Juzwenko pełniący od 1990 r. obowiązki Dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.

N/z Dyrektor Operetki Wrocławskiej Marek Rostecki.

Wizyta prezesa Rady Ministrów Leszka Millera w siedzibie Sejmiku Województwa Dolnośląskiego

N/z wnętrze nowej stołówki zakładowej.

N/z prace przy budowie budynku biurowego.

N/z występ zespołu ludowego w sali widowiskowej domu kultury Polaru w związku z inauguracją Dni Oświaty, Książki i Prasy.

N/z delegacja partyjna w hali produkcyjnej Polaru, w centrum sekretarz KC PZPR Stefan Olszowski, po prawej dyrektor zakładu Karol Popiel.

N/z początek przedstawienia "Sonata Belzebuba" Edwarda Bogusławskiego, soliści wchodzący na scenę.

N/z opera, poczekalnia orkiestry. Siedzą Robert Satanowski, dyrektor Opery Wrocławskiej i Stanisław Banaś. Stoją Stanisław Grabiec i Anna Gac. Z lewej strony widoczny Jerzy Karpowicz.

N/z grupa członków orkiestry z jubileuszowym afiszem. Widoczne osoby, to m. in. Anna Gac, Roman Barczyk, Jan Szczerek, Stanisław Grabiec, Stanisław Czermak.

N/z przygotowania do wyburzenia Karczmy pod Kasztanami przy ul. Powstańców Śląskich 219 we Wrocławiu.

N/z dworzec główny we Wrocławiu i baner związany z Kongresem Eucharystycznym, który się w tym czasie odbywał.

główka biskwitowa z sygnaturą – 97 142 DEI reszta nieczytelna,
oczy ruchome, usta otwarte z zębami
korpus, ręce i nogi z masy, ręce i nogi łamane
włosy – ciemne długie loki peruka luzem
ubrana w różową jedwabną sukienkę na podszewce z płócienka, do kolan, rozpinaną na plecach z długimi rękawami, odcinaną na biodrach z różowa szarfą, ozdobiona koronką w kolorze kości słoniowej wzdłuż przodu sukienki /pas szer. 6 cm./ i wokół bioder wszyta pod szarfą, batystowa haka z koronkowym wykończeniem, pantalony jw., bawełniane białe pończochy, różowe buciki z jedwabiu zawiązywane przy kostce, kapelusz różowy jedwab na jedwabnej podszewce w kolorze kości słoniowej ze wstążka z różyczkami w kolorze kości słoniowej

N/z pracownik Mieszko Wiktorowski testuje pralkę PS 663 BIO na stanowisku kontroli.

Ważność legitymacji została przedłużona do 30.09.1946 r. Państwowe Gimnazjum i Liceum w Kłodzku nosi dziś nazwę Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego. Okazicielem legitymacji jest Janina Bilewicz-Berezowska (z d. Posacka).

na odwrociu kartki życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych 1949 r. (przypadająjących na 17-18 kwietnia) napisane odręcznie przez Wandę Kiałkę (wówczas Ciejko) 26 marca

adresatem korespondencji rodzina Wandy Kiałki w Polsce

Zaświadczenie o przebytym w dniach 08.06.1984 - 20.06.1984 przez Janusza Laskę leczeniu w Klinice Chorób Wewnętrznych i Zawodowych Akademii Medycznej we Wrocławiu, podpisane przez Jolantę Antonowicz i niezidentyfikowanego dr. med.

Odpis pisma z postanowieniem o objęciu amnestią Janusza Laski

Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu Janusza Laski, podpisał podprokurator Zbigniew Kępa

Przpustka Jerzego Woźniaka na podróż do Rosenheim przez Salzburg i z powrotem

Cegiełka opozycyjna stylizowana na emitowany w PRL banknot pięćdziesięciozłotowy

Cegiełka na wsparcie działalności opozycyjnej stylizowana na emitowany w PRL banknot stuzłotowy

Cegiełka stylizowana na banknot z wizerunkiem Józefa Piłsudskiego

Cegiełka na działalność niezależną

legitymacja poświadczająca odznaczenie Donata Korzeniowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, podpisana przez Przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego;

okazicielem zaświadczenia Donat Korzeniowski, zatrudniony na stanowisku referenta biura plantacji Cukrowni Małoszyn w Malczycach; dokument prolongowany dwukrotnie: do 31.12.1946 r. i do 31.12.1947 r.;

okazicielem zaświadczenia Donat Korzeniowski, ur. w m. Pikowce, właśc. Pikowiec; dziś: Pykowec', Ukraina, pow. Koziatyn, zamieszkały w m. Małoszyn tymczasowa powojennanazwa Malczyc, pracownik tamtejszej cukrowni;

wnioskodawcą Jadwiga Męcińska, przybyła do Wałbrzycha z Drohobycza dziś na Ukrainie, ubiegająca się o wypłatę równowartości za posiadane 23 obligacje pożyczek państwowych ZSRR na kwotę 1680 rubli; wniosek rozpoatrzony pozytywnie

Nakaz przejazdu koleją z Hartford do Edynburga (przez Londyn); okaziciel: Jerzy Woźniak

Legitymacja Publicznej Obwodowej Szkoły zawodowej dla młodzieży rolniczej w Błażowej; usunięte zdjęcie legitymacyjne; okaziciel: Jerzy Woźniak

Świadectwo zwolnienia z więzienia we Wronkach; na odwrociu informacja o zgłoszeniu się na posterunek MO w Błażowej; okaziciel: Jerzy Woźniak

Fotografia portretowa Franciszki Płaksej. Franciszka Płaksej urodziła się w 1916 r oku we Lwowie. Osierocona, wychowywana była wraz z siostrą przez dalszą rodzinę. Po wojnie kilkakrotnie się przeprowadzała, obecnie mieszka we Wrocławiu.

Portret współczesny Edwarda Dębowskiego. Urodzony 16 listopada 1922 r. we wsi Osipy Wydziory (woj. Podlaskie) gdzie mieszkał do zakończenia II wojny światowej. W 1948 r. wyjechał do Warszawy gdzie zdał małą maturę i pracował w Centralni Banku Gospodarstwa Spółdzielczego. Następnie przez kilka lat mieszkał i pracował w Wysokiem Mazowieckiem. W 1962 r. zostaje przeniesiony do pracy w Wydziale Finansowym PWRN. Od 1965 pracuje jako dyrektor w Zakładzie Usług Audio-Telewizyjnych. W 1974 r. dostaje nominację na dyrektora administracyjnego Politechniki Białostockiej. W 1980 r. zostaje wybrany prezesem WSS „Społem”, skąd w 1988 r. odchodzi na emeryturę.

Portret współczesny Heleny Boczek. Helena Boczek urodziła się 7 sierpnia 1917 r. w Sorbinie, jako jedna z sześciorga dzieci Julii i Franciszka Boczek. Jej dziadek był Powstańcem Styczniowym, brat Szczepan został zamordowany w Katyniu przez NKWD. W 1941 r. wyszła za mąż za Władysława. Wychowała pięć córek, doczekała się 11 wnucząt i 17 prawnucząt. Członkini pierwszego Koła Gospodyń Wiejskich w Sorbinie, które powstało w 1935 r. Pani Helena wraz z kołem gospodyń uczestniczyła w pogrzebie Piłsudskiego w Krakowie. Członkini Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej założonego przez ks. Piechotę z parafii w Odrowążu.

Portret współczesny Leona Kalety. Leon Kaleta urodził się 1 lutego 1912 roku w Sobowicach, syn rolnika, żołnierz 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w okolicach Jarosławia oraz 4. Pułku Piechoty Legionów we wrześniu 1939 roku, nazywany najstarszym kapitanem województwa świętokrzyskiego oraz najstarszym ludowcem, członek Batalionów Chłopskich, organizator Koła Młodzieży „Wici” oraz rolniczej Solidarności w Sobowicach, działacz społeczno-kulturalny. Mieszka w Sobowicach w domu rodzinnym.

Portret współczesny Bronisławy Suzańskiej. Bronisława Suzańska (z domu Sławna) urodziła się 5 lutego 1922 r. w Husiatynie, w polskiej miejscowości, położonej tuż przy granicy z ZSRR. Wychowywana była w duchu patriotycznym, a jej ojciec, Piotr Sławny, był lokalnym społecznikiem, m.in. współtwórcą Kasy Stefczyka w Husiatynie. W latach młodości p. Bronisława udzielała się w kościelnym chórze i należała do harcerstwa. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, przyjechała do Obornik Śląskich i poświęciła się pracy w gospodarstwie i opiece nad dziećmi.

Portret współczesny Zofii Frasuniak. Zofia Frasuniak, urodzona 13.03.1923 roku, w rodzinie chłopskiej, w Woźnikach k/Sieradza. Rodzice, Leonarda i Franciszek Kubiakowie, zmarli, gdy miała 4 lata. Wraz z rodzeństwem (6 sióstr i brat) została wychowana przez najstarszą siostrę. Przed wojną ukończyła szkołę podstawową, kursy krawieckie i przez rok pracowała w szwalni. By uniknąć wysiedlenia, przebywała u znajomych w Łodzi. Po wojnie zajmowała się gospodarstwem i rodziną, przez krótki czas pracowała w gospodzie, a następnie w sklepie wielobranżowym. Wdowa po mężu, Stanisławie Frasuniaku. Pobrali się w 1945, po jego wyjściu z wojska. Mieli razem 3 córki (2 z nich zmarły) i syna. Mieszkali we wsi Stawiszcze, gdzie pani Zofia nadal mieszka z rodziną.

Portret współczesny Aleksandry Wodzyńskiej. Aleksandra Wodzyńska urodziła się 25 lutego 1916 roku w Radomiu, w wielodzietnej rodzinie. Skończyła szkołę podstawowa, a następnie trzyletnią szkołę handlową. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę intendentki w żłobku przy zakładach przemysłu tytoniowego w Radomiu. Na tym stanowisku pracowała aż do emerytury.
W 1948 roku wzięła ślub. Jej mąż był kierownikiem odlewni. Nie mieli dzieci. Przez niemal całe życie mieszkała w Radomiu, od kilku lat przebywa w Brańszczyku.

Portret współczesny Marii Tarasiewicz. Maria Tarasewicz z d. Prokopowicz urodziła się 03.07.1918 w majątku Leonardowo w Ziemi Wileńskiej, nieopodal miasteczka Miadzioł, na wschód od jeziora Narocz (dzisiejsza Białoruś). Rodzice posiadali 150 hektarów lasu, sad i ziemię orną. Okolica wyznawała swoisty kult Marszałka Piłsudskiego, którego gniazdo rodzinne – Zułowo – znajdowało się nieopodal. Przed wojną Maria skończyła szkołę powszechną. W 1941 w dworku Prokopowiczów stacjonowali sowieccy oficerowie. Po wojnie w Leonardowie władza radziecka zorganizowała szkołę, posterunek milicji i siedzibę gminy. Właściciele okolicznych majątków zginęli, zostali zesłani na wschód lub uciekli do Polski. Maria nie wróciła od razu do kraju. Pracowała w kołchozie. W 1950 wyszła za Klemensa Tarasewicza – Polaka. Wybudowali sobie dom w miejscowości Komaje. Urodziły im się dwie córki. W 1958 roku postanowili przyjechać do Polski, do Łodzi, gdzie mieszkał ojciec Marii i jedna z jej sióstr. W Łodzi Maria zajmowała się chałupnictwem. Pracowała też 18 lat w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. Dzierżyńskiego (Eskimo). W Łodzi urodziło im się trzecie dziecko. Przeszła na emeryturę w 1978 r.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Mariana Samulewskiego.

Portret współczesny Heleny Markiewicz.

Portret współczesny Anny Hryhoruk z domu Jacyk. Anna Hryhoruk urodziła się w 1928 r. Pochodzi z ukraińskiej rodziny Petra Jacyka i Tekli z d. Hawkaluk, miała młodszego brata. Jej ojciec zginął w trakcie II wojny światowej jako żołnierz Armii Czerwonej. Była jedną z osób wyznaczonych do wyjazdu na roboty przymusowe do Niemiec, jednak dzięki staraniom matki udało się jej tego uniknąć. Z powodu choroby oczu nie uczęszczała do szkoły. Po wojnie wyszła za mąż i pracowała w obertyńskim kołchozie.

Portret współczesnt Antoniego Lecha. Antoni Lech urodził się na Kresach Wschodnich, gdzie był świadkiem rzezi wołyńskiej. W 1944 roku jako jeden z przesiedleńców trafił na Ziemie Zachodnie. Ukończył Szkołę Agrotechniczną, następnie szkołę podoficerską. Do Wrocławia przeniósł się w latach 50 XX wieku. Pracował początkowo w wodomierzach; następnie jako kierowca w kolejno: Politechnice Wrocławskiej, Wojewódzkiej Radzie i Mostostalu. Następnie rozpoczął pracę jako kierowca autobusu w Zajezdni nr VII na Grabiszyńskiej, gdzie pracował już do emerytury. W czasie strajku, który rozpoczął się sierpniu w 1980 roku, Antoni Lech rozprowadzał ulotki. Był członkiem NSZZ Solidarność. W czasie stanu wojennego płacił składki pieniężne, które służyły jako zapomoga finansowa dla Czesława Stawickiego. W grudniu 1983 roku został aresztowany i przesłuchany.

Portret współczesny Antoniego Kakareko. Antoni Kakareko urodził się 28 stycznia 1951 roku w Wilnie. Jego narodziny były wydarzeniem, które uratowało jego rodziców przed zesłaniem na Syberię. Rodzice Pana Kakareko byli aktywnymi działaczami w 8. Oszmiańskiej Brygadzie AK. Pan Antoni przyjechał do Gdańska w roku 1958 wraz z całą rodziną. Udało im się zabrać ze sobą cały majątek. Często odbywali wyprawy sentymentalne w rodzinne strony. Pan Antoni działał aktywnie w harcerstwie, do czego zachęcała go matka. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Krakowie i Lublinie, oraz historyczne w Gdańsku. Aktywnie działał w Solidarności, przez co stracił pracę w Urzędzie Miejskim. Następnie podjął pracę w Bibliotece Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie pracuje już prawie 40 lat. Oprócz pracy zawodowej Pan Antoni jest zaangażowany w wiele inicjatyw społecznych, m.in. organizuje konkursy biblijne obejmujące zasięgiem cały Gdańsk.

Portret współczesny Czesława Brokosa. Czesław Brokos – pracownik działających w latach 80. zakładów „INSTAL” we wrocławskich Swojczycach. Zajmował się produkcją sieci ciepłowniczych w całym regionie dolnośląskim. Uczestnik wydarzeń strajkowych w sierpniu 1980 roku oraz Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”. Organizator podziemnego druku we Wrocławiu. Członek Regionalnego Komitetu Strajkowego i przewodniczący Tymczasowej Komisji Zakładowej. Jego działalność opozycyjna koncentrowała się na organizowaniu związku zawodowego w zakładzie pracy oraz na wyzwaniach drukarza podziemnego.

Portret współczesny Juliana Golaka. Julian Golak – ur. 14 maja 1957 r. w Nowej Rudzie (woj. dolnośląskie, pow. kłodzki) absolwent Szkoły Poligraficznej. W 1975 r. rozpoczął pracę w Zakładach Graficznych Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu. Pracował jako maszynista typograficzny. W sierpniu 1980 roku jako 23-latek reprezentował swoje miejsce pracy i zawód w wydarzeniach strajkowych w zajezdni autobusowej nr VII. W czasie stanu wojennego doświadczył wykluczenia ze swojego środowiska zawodowego. Samorządowiec, działacz lokalny i społeczny.

Portret współczesny Piotra Rakowskiego. Piotr Rakowski urodził się 10.01.1942 roku we wsi Żołobko koło Krzemieńca na Wołyniu. W 1945 roku wraz z całą rodziną transportem dotarł do Gorzowa Wielkopolskiego. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, dostał później przydział do Bogatyni oraz Lubania Śląskiego. W 1968 roku Pan Rakowski mieszkał już w Legnicy, gdzie poślubił swoją żonę. Do Wrocławia państwo Rakowscy przeprowadzili się w 1975. Kupili gospodarstwo rolne na Kowalach. Mają dwoje dzieci. Piotr Rakowski jest aktywnym członkiem Rady Osiedla Kowale. Pracował w zakładach Polaru, gdzie w sierpniu 1980 roku przyłączył się do strajku, przewodnicząc wydziałowi PB-10. Zajmował się m.in. kolportażem materiałów Solidarności, np. znaczków. W stanie wojennym był internowany. Do dziś udziela się w życiu społeczności lokalnej.

Portret współczesny Władysławy Śniatyńskiej. Władysława Śniatyńska urodziła się w 1922 roku w Pichnicach i tam też się wychowywała i uczęszczała do szkoły podstawowej. Siódmą klasę jednakże kończyła w Lasowicach. Rodzice prowadzili gospodarstwo, ojciec natomiast pełnił funkcję radnego, a w 1942 roku zmarł z uwagi na postępującą chorobę żołądka. Podczas II wojny światowej pani Władysława trafiła do obozu przejściowego w Oldenburgu, następnie pracowała na kolei, a 16 czerwca 1945 zawarła związek małżeński z Alojzym Śniatyńskim. Realizując własne ambicje podjęła się kontynuowania ścieżki edukacyjnej i ukończyła szkołę wieczorową. Następnie w dobie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Władysława Śniatyńska pełniła m.in. funkcję członka Zarządu Miejskiego w Legnicy, przewodniczącej w Kole Gospodyń Wiejskich. Wiązało się to z podróżami do Gdańska, Gdyni, Sopotu. Ponadto pani Władysława podejmowała się różnorodnych prac. Była doskonałą krawcową, tłumaczką, doskonale gotowała (na weselach, różnorakich przyjęciach). W późniejszym czasie pracowała jako pomoc domowa w Lasowicach.