N/z pracownicy Polaru wraz z rodzinami przygotowują się do pochodu 1-majowego. Wrocław, pl. Kościuszki.

N/z członkowie delegacji KC PZPR przy taśmie montażowej pralek P-565.

N/z zakłady Polar, wizyta delegacji rządowej - z prawej stoi bokiem sekretarz KC PZPR w latach 1972-1980 Jerzy Łukaszewicz.

N/z budowa hali produkcyjnej zakładów Predom-Polar.

N/z grupa pracowników zakładów Predom-Polar przy stole w pomieszczeniu biurowym.

N/z pracownik lakieruje natryskowo obudowy pralek PS 663 Bio.

N/z orkiestra opery siedząca w orkiestronie. Na pierwszym planie grupa waltorni, od lewej Edmund Nowicki, Ryszard Kurzak, NN, Jan Fluder.

N/z trzy dziewczynki pozują na tle posłanych łóżek.

N/z spektakl "Cosi fan tutte" W.A. Mozarta na zamku w Łańcucie - publiczność. W pierwszym rzędzie widoczni Sławomir Pietras i Wojciech Dzieduszycki.

Portret współczesny Stanisławy Kargul. Stanisława Kargul urodziła się w 1923 r. w Jadwipolu k. Równego na Wołyniu. Jej rodzina miała gospodarstwo rolne. W wyniku ukraińskich prześladowań uciekła do Równego, gdzie zatrzymała się u siostry. Następnie wstąpiła do wojska, w którym służyła do końca wojny. Po wojnie rozpoczęła gospodarowanie razem z bratem.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Portret współczesny Józefa Bałuczyńskiego. Józef Bałuczyński urodził się w 1918 r. na Podolu, we wsi Kniaże, w polskiej rodzinie rolniczej. Tam zastała go II wojna światowa. Podczas wojny pracował przymusowo, a także przebywał na froncie. Po wojnie krótko przebywał w Krakowie, gdzie poddał się leczeniu z powodu poważnej choroby. Następnie wyjechał do Nysy i podjął tam działalność ewangelizacyjną w ramach Kościoła Zielonoświątkowego. Tam też się ożenił. Po kilku latach przeniósł się wraz z rodziną do Wrocławia, gdzie rozpoczął działalność jako pastor. W 1956 r. wraz z rodziną zamieszkał w Słupsku. W kolejnych latach organizował działalność zborów zielonoświątkowych w okolicznych miastach: Szczecinku, Miastku, Ustce, Lęborku. Od dwóch lat mieszka z żoną w Gdyni.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Alicji Szastyńskiej-Siemon. Alicja Szastyńska-Siemion, ur. 16 kwietnia 1935 w Sztabinie, profesor w Zakładzie Filologii Greckiej Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa
Filologicznego oraz członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Portret współczesny Petro Danyło. Petro Danyło pochodzi z wielodzietnej, bojkowskiej rodziny Petra Danyły i Kateryny z d. Boruta. Urodził się w 1933 r. we wsi Dźwiniacz Górny, leżącej przed wojną w powiecie turczańskim województwa lwowskiego (po II wojnie światowej wieś przestała istnieć). W 1946 r. wraz z rodziną, w ramach wymiany ludności między Polską i USRR, został przesiedlony do Sambora, następnie trafił do Obertyna i osiedlił się na Netrebówce. Po wojnie uczył się w szkole wieczorowej. Służbę w Armii Radzieckiej odbył na początku lat 50. XX w. w Batumi nad Morzem Czarnym, później pracował w kołchozie. Jego siostra wyszła za mąż za Polaka Franciszka Baranieckiego i pod koniec lat 50. XX w. wyjechała z nim na stałe do Polski. Do dziś Petro mieszka w Obertynie.

Decyzja o internowaniu Romana Kowala. Inc.: Uznając, że pozostawienie na wolności obywatela....

Kartka pocztowa wydana z okazji czwartej rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych z wizerunkiem Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 i Stoczni Gdańskiej oraz okolicznościowymi napisami i logiem Solidarności.

Legitymacja wydana przez Służbę Budowlaną w Generalnym Gubernatorstwie; okaziciel: Jerzy Woźniak

Legitymacja członka brygady pracy socjalistycznej odznaczony Julian Chrobot

Portret współczesny Józefy Krośnickiej. Józefa Krośnicka (z d. Kołakowska) urodziła się w 1914 r. w Pułtusku, gdzie jej rodzice po powrocie ze Stanów Zjednoczonych prowadzili od 1910 r. sklep kolonialny. W Pułtusku ukończyła szkołę i zdała maturę, by następnie rozpocząć studia z zakresu historii, filozofii i historii sztuki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom magistra otrzymała w 1937 r. na podstawie pracy o przyłączeniu Mazowsza do Korony w połowie XVI w. Po studiach powróciła do Pułtuska, gdzie rozpoczęła praktykę nauczycielską w gimnazjum im. Piotra Skargi. W czasie wojny działała w konspiracji i wstąpiła do tajnej organizacji nauczania. Prowadziła też sklep w pobliskim Płocochowie, gdzie znajdował się punkt przekazu wiadomości AK z tajną skrzynką pocztową. Podczas wojny, aby utrzymać się, zajmowała się domo-wą produkcją mydła i cukierków. Dostała się jednak do niewoli w Obozie Polskim „Bałtyk”, Bei der Lohmühle w Lubece w Niemczech. Tam pod koniec maja 1945 r. założyła pierwszą polską szkołę, którą prowadziła do 5 listopada. Wówczas w ra-mach zorganizowanego transportu dla cywilów, trafiła do Szczecina, a następnie do Poznania i Warszawy. Później z mężem Jerzym osiedliła się w majątku we wsi Stołeczna pod Szczecinem, gdzie Jerzy objął posadę zarządcy państwowego majątku (Państwowe Nieruchomości Ziemskie). Tam Józefa prowadziła też kursy dla analfabetów. W czasie PRL-u jej mąż został oskarżony bezpodstawnie o wywołanie pożaru w budynku należącym do pałacu i uznano go za wroga kraju, dlatego trafił do więzienia. Ją jako żonę również wtedy prześladowano. Po wyjściu z więzienia Jerzy zrzekł się posady w Stołecznej i przenieśli się do Sobowidza na Kociewiu, gdzie został tam dyrektorem Zakładu Rolnego, a Józefa pełniła funkcję kierowniczki miejscowej Szkoły Podstawowej w latach 1951–1961. Później rodzina Krośnickich przeprowadziła się do Pruszcza Gdańskiego i Józefa zaczęła pracę w Szkole Pod-stawowej nr 3 jako nauczycielka historii. Po przejściu na emeryturę zaczęła pisać książki o historii regionu dotyczące Żuław, Pruszcza Gdańskiego i okolic, m.in. Z czasów przełomu 1944-1945; Zanim Gdańskie Wyżyny wróciły do Polski; Księga pamiątkowa kolejarzy polskich z rejonu Pruszcza Gdańskiego…, W cieniu Gdańska, czy Żuławy Gdańskie w historię Pomorza Gdańskiego wpisane. Wspomnienia Józefy Krośnickiej ukazywały się też w serii publikacji Wyższej Szkoły Humanistycznej w Pułtusku „Pułtusk. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu”. W 2010 r. otrzymyła tytuł Ambasadora Pruszcza Gdańskiego.

Talon na paczkę żywnościową wystawiony na internowanego w Ośrodku Odosobnienia w Nysie Zbigniewa Lazarowicza

adresatem nakazu Piotr Maras zam. przy ul. Południowej 16 w Lubaniu 

na zdjęciu dom przy ul. Wrocławskiej 19 w Lubaniu

zaświadczenie o zwolnieniu z łagru wystawione dla Wandy Kiałki (wówczas Ciejko)

życzenia od państwa Cydzików dla Wandy Kiałki

potwierdzenie wymeldowania Walerii Falkowskiej z lokalu przy ul. Hallera 13 w Chełmży do Pustkowa Żurawskiego z dniem 14.09.1946 r.;

zezwolenie na posiadanie odbiornika radiowego wydane za opłatą 500 zł dla Ryszarda Przedlackiego, pracownika cukrowni w Pustkowie Żurawskim, zam. w Pustkowie Żurawskim, gm. Gniechowice dziś: gm. Kobierzyce;

Zaproszenie na spotkanie z cyklu Wieczory u króla Stasia

Niewypełniony druk testamentu, do sporządzenia którego prawo przysługiwało żołnierzom polskim w czynnej służbie wojskowej; na odwrociu wyciąg z przepisów

Skierowanie Jerzego Woźniaka na badania do Szpitala Wojennego nr 3; odręcznie wpisane rozpoznanie chorób; na odwrociu odręczne notatki pisane kilkoma charakterami pisma

Koperta zaadresowana do Haliny Lazarowicz ozdobiona pieczątkami wytworzonymi w Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie. Na odwrociu tymczasowy adres nadawcy, Przemysława Lazarowicza

Portret współczesny Karola Mazurkiewicza.

Portret współczesny Józefy Szczepuły.

Portret współczesny Wiesława Makarewicza. Wiesław Makarewicz, urodzony 13 czerwca 1935 roku w Wilnie. Przesiedlony do Gdańska w roku 1945. Ukończył studia lekarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Został rektorem, pracował jako redaktor gazety uniwersyteckiej. Autor książki o profesorze Mozołowskim.

Portret współczesny Stanisława Huskowskiego. Stanisław Huskowski (urodzony w 1953 r.) – wrocławianin, absolwent fizyki na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytecie Wrocławskim. Działacz społeczny na szczeblu lokalnym i ogólnopolskim. W latach 1977—1982 pracownik naukowy Instytutu Fizyki Politechniki Wrocławskiej. Polityk. Były poseł i senator, wiceprezydent Wrocławia, a w latach 2001—2002 prezydent tegoż miasta. Od lat 70. zaangażowany w działalność opozycji demokratycznej w Polsce Ludowej. W 1981 był delegatem na wojewódzki i krajowy zjazd „Solidarności”. Kiedy wybuchł Stan Wojenny był członkiem prezydium RKS Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu, a także rzecznikiem prasowym tej organizacji. W 1982 został aresztowany, a następnie internowany. Aktualnie wiceprezes Wrocławskiego Parku Technologicznego, którego był pracownikiem, a także założycielem jako samorządowiec.

Portret współczesny Aleksandra Lebiedzińskiego, związanego z podziemnym drukiem i rozprowadzaniem Biuletynu Dolnośląskiego, współpracownika Kornela Morawieckiego. Inicjatora mszy odbywających się w zajezdni podczas strajku w 1980 roku. Działacza Solidarności Walczącej.

Relacja ks. katolickiego, siostrzeńca kard. Bolesława Kominka, dotycząca osoby Kardynała, jego najbliższej rodziny oraz okoliczności powstania Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich, a także życia kościoła katolickiego na Dolnym Śląsku w latach 60. i 70. XX w. Zakres chronologiczny: 1947-1974.   Miejsca wydarzeń: Radlin (pow. wodzisłąwski, woj. śląskie), Wodzisław Ślaski (woj. śląskie), Gołdap (woj. warmiński-mazurskie), Ostróda (woj. warmińsko-mazurskie), Jelenia Góra (woj. dolnośląskie), Milicz (woj. dolnośląskie) , Zgorzelec (woj. dolnośląskie), Boguszów-Gorce (pow. wałbrzyski, woj. dolnośląskie), Trójca (pow. zgorzelecki, woj. dolnośląskie), Opole (woj. opolskie), Paryż (Francja), Watykan, Rybnik (woj. śląskie), Rzym (Włochy), Wrocław (woj. dolnośląskie), Lubi (woj. dolnośląskie), Legnica (woj. dolośląskie), Siercza (pow. wielicki, woj. małopolskie), Katowice (woj. śląskie), Grodziec (pow. złotoryjski, woj. dolnośląskie)