Świadek na początku opisał skrócone dzieje swojej najbliższej rodziny – dziadków i rodziców. Następnie opisał dorastanie w Barczewie koło Olsztyna i edukację w tamtejszej szkole podstawowej, a potem w szkole zawodowej, gdzie zdobył uprawnienia murarza. Świadek wstąpił następnie do szkoły chorążych, dzięki czemu zdobył uprawnienia do pracy w jednostce wojskowej w Hoczewie. W 1979 r. przeprowadził się z żoną oraz synem do Gdańska, gdzie zaczął pracować w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku. W 2008 r. przeniósł się do szpitala MSWiA w Gdańsku, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 2018 r. Na tym zakończyła się swobodna relacja świadka, po której nastąpiły pytania przeprowadzającej relację m.in. o dzieciństwo, powody przeprowadzki czy stan wojenny.
Po części związanej z relacją biograficzną przeprowadzająca relację zadawała pytania związane z tematem przewodnim projektu, czyli transformacją ustrojową. Po zadawanych pytaniach opowiadał m.in. o zmianach w sytuacji finansowej, porównał edukację swoją i swoich synów, kształconych już w latach 90. XX, a także omówił kwestie związane z dostępnością towarów i usług. Padły także odpowiedzi na pytania o pierwsze wolne wybory.
W ostatniej części wywiadu świadek, po pytaniach prowadzącej rozmowę, opowiedział lakonicznie o powodzi tysiąclecia, skupiając się na tym, jak postrzegały ją osoby mieszkające na drugim końcu Polski.

Świadek historii zwięźle omawia swoją historię życia, skąd pochodzi, wspomina rozpoczęcie nauki w Liceum Medycznym w Lubinie, Pochody pierwszomajowe, ślub w 1981 roku. Przedstawia realia życia w czasie Stanu wojennego. Rozmówczyni wspomina kilka dat i wydarzeń, które w szczególny sposób zapamiętała, jak np. rozruchy w Lubinie w 1982 roku, wycofanie wojsk rosyjskich z Polski w 1993 roku, wstąpienie do Unii w 2004 roku, Powódź w 1997 roku. Następnie w krótki sposób opowiada o swoich rodzicach oraz wyborze szkoły średniej.
Ważnymi częściami wywiadu są aspekty społeczno-gospodarcze związane z Transformacją ustrojową w 1989 roku, tj. Świadek historii dokonuje niejako porównania czasu sprzed i po dokonanych zmianach. Kolejnym ważnym wątkiem jest temat Powodzi z 1997 roku. W tym przypadku rozmówczyni omawia m.in. jak wyglądała pomoc ofiarom Powodzi.
Wywiad zakończony jest podsumowaniem życia przez Świadka.

Relacja miała na celu przede wszystkim scharakteryzowanie transformacji ustrojowej z przełomu lat 80. i 90. XX wieku, na tle lokalnym. Dodatkowym, ważnym wydarzeniem poruszonym w relacji była powódź z lipca 1997 roku, która została opisana z perspektywy Świadka Historii (P. Grażyny) – uczestnika tamtych wydarzeń w Nowej Rudzie.

Relacja świadka rozpoczęła się od wspomnienia życiorysu pod kątem edukacji oraz pracy jaką wykonywał w swoim życiu. Następnie świadek wspomniał o swojej rodzinie (babci, rodzicach i rodzeństwie). Świadek opowiada o trudnościach związanych z utratą pracy podczas przemian ustrojowych, a także o problemach, które potem w związku z tym wydarzeniem doświadczył. Następnie pojawiają się wspomnienia związane z życiem w okresie PRL oraz wspomnienia z czasów wybuchu stanu wojennego. W kolejnej części były zadawane pytania na temat transformacji ustrojowej. Z rozmowy wynikło, że zmiana ustroju odbiła się w sferze służbowej oraz mieszkaniowej świadka. W wyniku hiperinflacji doszło do drastycznego wzrostu wartości mieszkania oraz raty kredytu. W ostatniej części zapytałam świadka czy pamięta powódź w 1997 roku. Z racji na miejsce zamieszkania świadka nie dotknęła osobiście sama powódź, ale w związku z panującymi wcześniej silnymi opadami deszczu piwnice bloku zostały częściowo zalane. W pamięci świadka zostały obrazy z stanu Wrocławia po zalaniu, które były transmitowane w telewizji. Z racji na to, że brat mieszkał wówczas we Wrocławiu, świadek miał kontakt pewny kontakt z poszkodowanymi osobami. Po tym temacie relacja została zakończona.

Pani Danuta Karczewska w swojej relacji opowiada historię swojego życia. Pani Danuta zaczęła swoją opowieść od nakreślenia swoich korzeni i opisania swojej ścieżki edukacji. Pani Danuta podkreśla znaczenie edukacji w jej życiu i trudności z jakimi borykała się jej rodzina. Następnie nakreśliła swoją drogę zawodową. Wspominając czasy transformacji ustrojowej, Pani zauważa wyraźne zmiany jakie zaszły w krajobrazie przestrzeni publicznej oraz w powszechności i dostępie do edukacji, zwłaszcza wyższej. Wspominając okres powodzi tysiąclecia z 1997 r. Pani Danuta szczegółowo opisuje przebieg powodzi w Lewinie Brzeskim. Szczegółowo charakteryzuje stan emocjonalny mieszkańców i panujące wówczas nastroje, a także relacje i pomoc między sąsiadami. W swojej relacji Pani Danuta zwraca uwagę na zmiany jakie zaszły w Lewinie Brzeskim i kraju po powodzi, takie jak rozbudowa infrastruktury, dofinansowania, czy zwiększona uwaga władz w stosunku do małych miast.

Pani Bożena Gumińska rozpoczyna swoją relację od opisu swojej rodziny i edukacji, przy czym wiele czasu poświęciła na wspomnienia dotyczące rodzinnej Nowej Rudy. Opowiadając swoją historię Pani Bożena dużo uwagi poświęca swojej pracy jako pracownika socjalnego, oraz ogólnej kondycji i przemianom, jakie zachodziły w opiece socjalnej w Polsce na przestrzeni lat. W czasach po transformacji ustrojowej Pani Bożena skupiła się na osobie Jacka Kuronia i funkcjonowaniu Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej. W trakcje swojej narracji dotyczącej powodzi Pani Boże równie skupiła się na swojej roli jako pracownik socjalny i działalności sektora opieki społecznej w czasie powodzi.

Józef Dziąsko urodził się 19 III 1949 r. w Bytomiu. Początkowo przyuczał się do zawodu górnika, ale ostatecznie wybrał studia na WSWF we Wrocławiu. Ukończył je w 1973 r. Pozostał na uczelni i zrobił doktorat. Zajmował się prakseologią, teorią walki oraz teorią zespołowych gier sportowych. W latach 1978–1990 współpracował z PZPN w Wydziale Szkolenia, a w latach 1975–1990 w OZPN na Dolnym Śląsku. Współpracował z selekcjonerami Kazimierzem Górskim i Antonim Piechniczkiem. Był jednym z założycieli „Solidarności” na wrocławskim AWF. Internowany w Nysie. Od 1989 r. zarządza prywatnymi biznesami.