Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych (1954) Specjalizująca się w fizykochemii strukturalnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej. Twórczyni wrocławskiej Szkoły Chemii Koordynacyjnej.
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1978), Uniwersytetu im. M. Łomonosowa w Moskwie (1979) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego (1980), wykładowca na Politechnice Lwowskiej, Politechnice Wrocławskiej oraz na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1958–1962), dyrektor Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (1969–1979).
W latach 1978-1991 dyrektorka wrocławskiego oddziału PAN.

W trakcie drugiej wojny światowej działała w Armii Krajowej (pseudonim "Ren"), za co otrzymała w 1944 r. Krzyż Zasług z Mieczami. W trakcie wojny wraz z mężem ukrywała dr. Emila Tasznera za co w 1991 r. otrzymała tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.

Urodzony 8 sierpnia 1934 r. w Zamarskach, zmarł 27 marca 2015 r.
Elektrochemik, zastępca dyrektora Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1974-1981. Kierownik Zespołu Elektrochemii i Termodynamiki Stopionych Soli, kierownik Zakładu Dydaktycznego Chemii Fizycznej.
Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1956-1960 asystent, 1960 - 1963 starszy asystent, 1963-1968 adiunkt, 1968, docent.
Tytuł doktorski otrzymał w 1963 r., habilitację za pracę "Szereg SEM chlorków metali w stopionym chlorowodorku dwumetyloaminy." otrzymał w 1968 r. Profesorem został w 1974 r.

historyk literatury, profesor UWr. W latach 1972-1976 poseł na Sejm PRL, w latach 1987-1990 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, przeforsował usunięcie imienia Bolesława Bieruta z nazwy uniwersytetu.

Językoznawca, profesor i dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, członek Komitetu Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk i Rady Języka Polskiego.

W latach 1987 - 2007 prowadził w TVP program "Ojczyzna polszczyzna" . W 1989 r. został dyrektorem Instytutu Filologii Uniwersytetu Wrocławskiego

Matematyk, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Kierownik katedry Algebery na Uniwersytecie Wrocławskim. Twórca wrocławskiej szkoły analizy harmonicznej.

We wrześniu 1945 r. przyjechał do Wrocławia, pracował jako starszy asystent na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej.
W 1947 uzyskał tytuł doktora, 4 lata później habilitację.
W 1954 roku nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1961 r. - profesora zwyczajnego. W 1968 r. za wsparcie protestów marcowych był wyrzucony z Uniwersytetu.
Znalazł zatrudnienie w Instytucie Matematyki PAN gdzie pracował do 1980 roku.
1981-1984 kierownik Zakładu Analizy Funkcjonalnej w Instytucie matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Prócz kariery naukowej był zaangażowany w działalność społeczną i opozycyjną. W latach 1976-1980 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. W 1978 r. współorganizował Towarzystwo Kursów Naukowych. W 1990 był jednym z założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej.

Ojciec Jana Hartmana (ur. 18.03.1967) i Hanny Bartoszewicz.

Alfred Jahn ur. we Lwowie 22 Kwietnia 1915 r. W 1933 r. rozpoczął studia geograficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza, które ukończył w 1937 r. Kontyuował naukę i w 1939 r. za pracę doktorską będącą wynikiem pierwszej eksedycji naukowej polskich naukowców na Grenlandię "Badania nad strukturą i temperaturą gleb w Zachodniej Grenlandii". W 1949 r. habilituyje się w Poznaniu i przenosi do Wrocławia gdzie zaczyna pracę na Uniwersytecie gdzie pracował jako kierownik zakładu geografii fizycznej a później geomorfologii na Uniwersytecie.

W latach 1962 - 1968 Rektor Uniwersytetu, przez stanięcie po stronie protestujących w marcu '68 przed ukończeniem kadencji stracił stanowisko.

Od 1971 r. członek korespondent po 1983 r. rzeczywisty członek Polskiej Akademii Nauku.

1971 - 1975 prezes Polskiego Towarzystwa Geograficznygo, inicjator powrotu i ekspozycji Panoramy Racławickiej we Wrocławiu, działał na rzecz ratowania cmentarza Łyczakowskiego.

Zmarł 1 kwietnia 1999r.