Relacja Kazimierza Wilczaka. Kazimierz Wilczak miał 14 lat, gdy rozpoczęła się II wojna światowa. Mieszkał w miejscowości Iwacewicze k. Baranowicz na terenie ob. Białorusi. W lutym 1940 roku razem z rodzicami i dwojgiem braci został przez ZSRR zesłany w rejon Archangielska, gdzie pracował przy wyrębie lasu. Po uformowaniu się Armii Andersa dwóch jego braci dołączyło do niej, on zaś z jednym z braci został z rodzicami. W 1943 roku dołączył do I Armii Wojska Polskiego. Relacja Kazimierza Wilczaka nie stanowi relacji mówionej. Pan Kazimierz czyta swoją relację z przygotowanego wcześniej tekstu. Relacja dotyczy zesłania z rodzinnych Iwasewicz na ob. Białorusi do wsi Paczycha w rejonie Archangielska, wyrębu tajgi, organizacji życia wśród zesłańców, okoliczności obowiązkowego uzyskania obywatelstwa radzieckiego, perypeti rodziny świadka, która po ogłoszeniu amnestii w efekcie podpisania paktu Sikorski-Majski, wyrusza w podróż tratwą w poszukiwaniu możliwości wyjazdu do Polski i dołączenia do I Armii Wojska Polskiego w ZSRR.

Relacja Wacławy Czepel dotyczy Kampanii wrześniowej, pierwszych dni wojny, organizacji niepodległościowych pod okupacją niemiecką, prób wdrożenia rozwiązań niemieckiej myśli technicznej do uruchomienia przemysłu szklarskiego w Polsce po II wojnie światowej, odbudowy ze zniszczeń wojennych Dolnego Śląska, układów stosunków społecznych na terenach granicznych PRL i NRD oraz narodzin opozycji solidarnościowej we Wrocławiu.

Relcja Aureliusza Marka Pędziwola, opozycjonisty w PRL, internowanego w stanie wojennym, niezależnego dziennikarza i publicysty pracującego dla wielu polskich i zagranicznych gazet i rozgłośni radiowych. Relacja dotyczy działaności opozycyjnej, internowania, emigracji do Austrii, organizacji Festiwalu Niezależnej kultury Czechosłowackiej we Wrocławiu oraz Aksamitnej Rewolucji.

Relacja Czesławy Smołki dotyczy pochodzenia rodziny, początku wojny i ewakuacji do Rudy Różanieckiej, zachowania ludności lokalnej wobec uciekinierów ze Śląska, wkroczenia wojsk niemieckich do Rudy Różanieckiej, życia codziennego na ewakuacji, powrotu na Śląsk Cieszyński, życia po okupacji oraz wojennych losów siostry, wkroczenia wojsk radzieckich do Zebrzydowic, otatnich dni wojny i organizacja życia w zniszczonej miejscowości, lat szkolnych i pierwszej pracy w Powiatowym Związku Gminnym „Samopomoc Chłopska” w Cieszynie, życia rodzinnego.

Relacja Agnieszki Zabłockiej-Kos, historyka sztuki, profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizującej się w architekturze miejskiej XIX i XX wieku. Relacja dotyczy nauki w Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu w okresie PRL, studiów architektonicznych na Politechnice, przebiegu studiów, pracy w urzędzie wojewódzkiego konserwatora zabytków, pracy na Politechnice, badania historii budynków na Starym Mieście, pracy na Uniwersytecie Wrocławskim w Instytucie Historii Sztuki.

Józef Grabowski dziadek Bożeny Pawłowskiej - darczyńcy podczas służby w armii Austro-Węgier, Wiedeń 1882/83.

Relacja Bohdana Jetza, uczestnika wydarzeń sierpniowych w Zajezdni autobusowej nr 7 we Wrocławiu, internowanego za działaność opozycyjną w stanie wojennym. Relacja dotyczy pracy w MPK i wydarzeń z lat 1979— 1983: strajku w zajezdni, powstania Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, codzienności strajkujących, późniejszej działalności opozycyjnej, aresztowania i internowania, a także pracy zawodowej związanej z transportem.

Relacja Ewy Unger doktor nauk przyrodniczych, wieloletniej członkini wrocławskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, zaangażowanej w działalność na rzecz pojednania polsko-niemieckiego. Relacja dotyczy przedwojennych i wojennych losów rodziny, deportowania na Syberię, pobytu w kołchozie w północnym Kazachstanie, przyjazdu do Wrocławia, pracy w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, Galenie (Farmaceutyczna Spółdzielnia Pracy), w Instytucie Fizjologii Zwierząt w Siechnicy i na Politechnice, zaangażowania w działaność Klubu Inteligencji Katolickiej, pojednania polsko-niemieckiego oraz Fundacji Krzyżowej.

List księdza do biskupa Kominka, w którym zdał sprawozdanie ze swojej wizyty w Wiedniu.

Relacja biograficzna Bronisławy Suzańskiej dotyczy życia w przedwojennym Husiatynie, m.in. założenia Kasy Stefczyka, osobistych doświadczeń związanych z II wojną światową, wkroczenia Armii Czerwonej, następnie wojsk niemieckich, a także żołnierzy węgierskich. Dalsza opowieść dotyczy przyjazdu na Ziemie Zachodnie, pracy w gospodarstwie, kilkumiesięcznego wyjazdu do Australii, w latach 80. XX wieku. Na zakończenie świadek odpowiada na pytania przygotowane w ramach projektu „100 100-latków na 100-lecie”.

Relacja biograficzna Marii Tarasewicz dotyczy życia w majątku Leonardowo, życia towarzyskiego w majątkach na Ziemi Wileńskiej, pobytu Marszałka Piłsudskiego w Miadziole, wybuchu II wojny światowej, represji, którym poddawani byli Polacy z Ziemi Wileńskiej po zajęciu tych terenów w 1939 przez ZSRR, pracy w kołchozie, trudów życia na terenie Republiki Białoruskiej, okoliczności przyjazdu do Polski w 1958 i życia w Łodzi zaróno w okresie PRL jak i po 1989 roku. Na koniec świadek odpowiada na pytania z kwestionariusza do projektu "100 100-latków na 100-lecie".

Relacja Józefa Bałuczyńskiego, pastora kościoła zielonoświątkowego, dotyczy dzieciństwa na Podolu, pracy przymusowowej w czasie II wojny, wyjazdu na front niemiecki, powojennej działalności ewangelizacyjnej wśród młodzieży, organizacji zborów zielonoświątkowych na Pomorzu. W końcówce nagrania świadek odpowiada na pytania z kwestionariusza "100 100-latków na 100-lecie".

Relacja Joanny Rokickiej, nauczycielki, dotyczy dzieciństwa, edukacji w gimnazjum urszulanek w Kołomyi, studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, doświadczeń związanych z pracą nauczycielki w Białej Prudnickiej na Śląsku oraz w Gdańsku w Technikum Budowy Okrętów Conradinum, opieki nad zagranicznymi studentami, działaności w Towarzystwie Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. Pod koniec nagrania zadano pytania z kwestionariusza projektu "100 100-latków na 100-lecie".